Als ik vertel wat ik doe, zie ik degene tegenover me schrikken. Snel probeer ik dan uit te leggen dat wat wij doen, wat wij maken, juist heel mooi is. Dat het draait om liefde. Ik wil zo graag door de heftigheid heen. Want het gevoel van heftigheid, maakt ons werk moeilijker. Het maakt dat praten over ons werk, video’s maken van kinderen die niet oud gaan worden, met regelmaat liever wordt vermeden. Het onderwerp voelt te groot, te moeilijk. Het raakt een diepe angst, misschien wel de grootste die er is. Het is zo begrijpelijk, maar het voelt ook oneerlijk.

Oneerlijk tegenover de ouders, broertjes en zusjes die het meemaken. De ouders die afscheid moeten gaan nemen van hun kind. De broertjes en zusjes die nooit meer samen kunnen spelen. Zij maken het mee. Ook als we er niet over praten. Er niet over praten, betekent niet dat het niet gebeurt. Er niet over praten, maakt alles moeilijker. We doen er deze ouders tekort mee. Als we aan het grootste wat zij meemaken geen woorden kunnen geven, laten we hen in de steek.

Met een grote boog

Afgelopen jaar stonden we met een kraampje bij een sport- en cultuurevent. We waren als goed doel uitgenodigd. Met banners, folders en ouders die evaring hebben met ons werk stonden we klaar. Het werd een moeilijke dag. Er liepen die dag honderden bezoekers langs alle kraampjes. We zagen mensen die op een afstand naar ons keken en toen snel doorliepen. We zagen ouders hun kinderen meetrekken. We zagen echtparen met een grote boog om onze kraam lopen. We spraken mensen aan, stelden vragen, deelden folders uit, maar voelden weerstand.

En ik begrijp het. Ik begrijp dat je schrikt. Ik begrijp dat je misschien even niet zit te wachten op dit verdriet. Op deze verhalen. Ik begrijp dat het wellicht te dichtbij komt. Dat het je grootste angst raakt. Dat je niet weet hoe je woorden moet geven aan zo’n groots onderwerp. Of dat je er gewoon even geen zin in hebt. Ik begrijp het. En tegelijk voel ik de gezinnen waar wij komen. De ouders die ook niet zitten te wachten op dit verdriet, maar die hun grootste angst toch waarheid zien worden. Zij willen ook niet dat dit hun verhaal is. Maar dat is het wel. Het is er en het overkomt hen.

Die dag kwamen er slechts twee bezoekers uit zichzelf naar ons toe. Het bleken mensen die zelf een verlies in hun leven kenden. Mensen die de waarde van beeld en geluid als geen ander begrijpen.

Als alleen 'samen' nog belangrijk is

Het maakt me strijdvaardig. Omdat wat wij doen, juist zo mooi en fijn is. Omdat ons werk echt iets betekent voor de gezinnen waar we komen. Omdat over ons werk praten cruciaal is. Cruciaal voor ons voortbestaan, maar ook cruciaal voor het besef. Het besef dat er gezinnen zijn die een kind moeten missen. Natuurlijk zijn de verhalen verdrietig. Natuurlijk zijn we ons er bewust van dat de kinderen die we door onze lens zien, er straks niet meer zijn. Natuurlijk raakt dat ons. Maar wat we vooral zien en voelen is liefde. Al het moois dat er is als alleen ‘samen’ nog belangrijk is.

Het kleine handje in de grote hand van vader. De broertjes die op fietsjes achter elkaar aan racen. Grote zus die voorleest uit het favoriete boek. Een kus van een moeder op een hoofd vol kleine krulletjes. Het zijn die herinneringen die we met liefde vastleggen. Omdat ook kinderen overlijden.

Laten we daar over praten. Zij verdienen het om onderwerp te zijn van onze gesprekken. Want ook al zijn ze niet meer hier, ze zijn er altijd.

#omdatdeliefdeblijft