'Onmogelijk had ik zo minutieus zelf deze momenten kunnen vastleggen'

Ik zit naast mijn zoon Jorrit in de ambulance op weg naar huis, als ik een appje krijg van mijn dochter Lieke: ”Mam, wil je tegen de chauffeur zeggen dat ze via de lange kant de straat in komen rijden? Thinka zorgt dat ze dan goed opgesteld staat.” Oh ja, schiet er door mijn hoofd. De thuiskomst wordt gefilmd. Die gedachte wordt gelijk weer weggespoeld door de chaos in mijn hoofd en de loodzware druk op mijn hart. Mijn verstand weet waarom we met Jorrit in de ambulance naar huis rijden. Mijn hoofd weet het, mijn hart huilt in stilte.

Ja, in stilte, want Jorrit wil dat zijn thuiskomst een feest gaat zijn. Dus het moet feest zijn, ongeacht de reden van thuiskomen. Zo Jorrit wil, willen wij.

Als we de straat in rijden, zien we dat vele buurtgenoten de vlag uit hebben hangen. Zachtjes zeg ik tegen Jorrit, dat hij naar buiten moet kijken, dat dit speciaal voor hem is. Omdat het zijn feest is. Als de ambulancebroeders hem voorzichtig uit de ambulance halen, zien we dat de lieve verpleegkundigen van Jorrit ook een groot spandoek hebben opgehangen: Welkom Thuis Jorrit!

Het snijdt door mijn hart maar Jorrit kijkt, ook nu weer, het leven recht aan en zegt: “Wat mooi! Ik wist niet dat ik zo beroemd was!” Iedereen om hem heen slikt tranen weg, maar herpakt zich snel weer. Jorrit is een goeie leermeester: Leef in het nu.

Bij het omdraaien van de brancard om naar binnen te gaan ziet Jorrit dat Thinka staat te filmen op afstand, waardoor ook ik me er heel even van bewust ben. Geen tijd om verder bij stil te staan. Jorrit komt thuis, voor de laatste keer. Iedere seconde wil ik meemaken, vastleggen en opslaan in mijn hart. Voor zover mijn brein nog kán opslaan.

Eenmaal binnen ziet Jorrit de hondjes weer. Zijn allerliefste hondjes. Zij die er altijd zijn, zij die er altijd waren. Hij knuffelt en kroelt ze op zijn bed en geniet zichtbaar van dit moment. Papa en mama , zijn lieve grote zus Lieke en natuurlijk Thom, Lieke’s, maar zeker ook Jorrit’s vriend, iedereen is bij hem. Alsof de wereld even stilstaat, en alles wat ons brein weet niet waar is. Hier. Samen. Ons gezin en de hondjes. Completer gaat het leven nooit meer worden.

In de twee dagen die volgen, gaat de rollercoaster harder dan ooit. Zo hard dat hij crasht, en alles verplettert. Vanaf dat moment zijn we nooit meer echt compleet.

Verslagen en gebroken zitten we bij elkaar, als op diezelfde avond al een mailtje van Thinka binnenkomt. Onze dochter Lieke leest dat de gemaakte film klaar is en opent gelijk het bestand. We kunnen niet wachten te gaan kijken.

We vallen stil als we de eerste tonen van de muziek horen. “Dream baby dream”, mijn lievelingsnummer. We zien Jorrit thuiskomen, hoe hij kijkt naar de uitgestoken vlaggen, de hondjes  die dolblij zijn hem te zien. Hoe hij ons knuffelt en aankijkt… De liefde van en voor elkaar. Alles is zo mooi in beeld gebracht. Onmogelijk had ik zo minutieus zelf deze momenten kunnen vastleggen. Thinka deed dit wel, voor ons, met haar camera. Haast ongezien legde ze exact vast waar het om gaat: De Liefde in ons gezin. Het is allemaal Liefde, met de hoofdletter L.


Judah's verhaal

'We kunnen altijd blijven zien, hoeveel vreugde hij aan ons heeft gegeven.'

Word vriend van Stichting Living Memories!

Samen maken we de mooiste herinneringen... #omdatdeliefdeblijft