Ik was op zoek naar een manier om direct van betekenis te kunnen zijn voor anderen. Zoals mensen in de zorg aan het bed van de patiënt wilde ik op mijn manier en met mijn kwaliteiten iets voor de medemens kunnen betekenen. Mijn kunde inzetten om voor families een blijvende herinnering te creëren aan een dierbare die zij zijn verloren leek een juiste stap.

Kan ik dat wel?

Ik werk nu bijna 3 jaar als vrijwilliger voor de stichting. De eerste video was natuurlijk ontzettend spannend. Hoe ga ik me voelen in een omgeving waar zo veel verdriet heerst. En een video maken die voor een gezin als blijvende herinnering, steun en houvast gaat zorgen, kan ik dat wel? Al snel wende het en vond ik mijn eigen manier. Ik begeef me zoveel mogelijk op de achtergrond, onderbreek momenten niet en geef het gezin de ruimte zichzelf te zijn. Zodat ze kunnen ontbijten, spelen, knuffelen, zwemmen, schommelen, wandelen of wat ze dan ook maar graag doen samen op het door hun gewenste filmmoment. Dat leidt tot pure beelden die hopelijk steun en houvast bieden en zullen helpen om mooie momenten samen keer op keer te herbeleven.

Ontzettend veel voldoening

Een beladen taak? Dat wel. Maar ook een eer om getuige te mogen zijn van momenten waarop gezinnen ondanks alles een hele mooie liefdevolle tijd met elkaar beleven en het geeft ontzettend veel voldoening om dat voor hen te mogen vereeuwigen. Het is dan ook erg fijn om na het filmen op de hoogte gehouden te worden door de stichting over hoe het gaat met het gezin en hoe de video is ontvangen.

Het betreurt me dat er gezinnen zijn die zoveel verdriet moeten meemaken, maar ik hoop nog lang betrokken te zijn bij de stichting en mijn bijdrage te kunnen leveren.