Nummer 52

Tweeënvijftig weken schijf ik nu elke zondagmorgen over mijn lief(des) en leed. Al die weken heb ik getracht om open, eerlijk en transparant te schrijven over onze ervaringen als gezin met een ziek kindje en als gezin die dat kindje vervolgens moet missen. Zoals eerder beschreven, zijn mijn ervaringen niet direct te kopiëren naar alle andere gezinnen in deze situatie. Er zullen stukken erg herkenbaar zijn, er zullen stukken helemaal buiten de scope van deze andere gezinnen vallen. Maar juist dit hoort bij deze groep gezinnen. Alles is net anders, maar alles is ook weer helemaal hetzelfde. De pijn is namelijk gelijk.