February 26, 2024
Geschreven door:
Foutmarge
Marguerite Gorter
Momenteel wordt ons huis verbouwd. Een enorme klus, welke al 6 maanden ons leven beheerst. Ook een klus die grappig genoeg allerlei aangeleerde en ingebakken reacties omhoog brengt. Ons kind verliezen was vreselijk en zette enorm veel in perspectief. We maakten ons nooit meer zo druk om de kleine dingen. Een heerlijk perspectief. Ook een perspectief dat toch met het verstrijken van de tijd weer een beetje veranderde. We konden ons soms wel weer druk maken om kleine dingen. De verbouwing laat ons dit weer bewust loslaten.
No items found.

Want maak je maar eens druk over leveringen van spullen die niet meer leverbaar zijn in tijden van Corona. Maak je maar eens druk over uitloop van werkzaamheden. Ja we doen het soms wel, maar het levert zo weinig op. Een fikse discussie onderling of met de aannemer. Een excuus aan elkaar, onze aannemer, meer niet. En ons druk maken om dingen die fout gaan heeft al helemaal geen zin.

Omdat er mensen werken

Wel merken we dat het hele woord foutmarge een heel andere lading heeft in verbouwingen dan in de medische sector. Een hemelwaterafvoerbak die 20cm te hoog ligt en naar beneden moet. Kan gebeuren, lossen we op als het echt moet. Een keuken die te groot is. Kan gebeuren; geen mooie panelen, maar even een stukje wrappen. En zo voort… de margin for error, zoals we dat zeggen, ligt volstrekt anders. En toch zijn er gelijkenissen. In beide velden worden fouten gemaakt. Niet omdat we dat expres doen, maar omdat er mensen werken. En waar mensen werken weten we…

Fouten bij je kind hebben potentieel verstrekkender gevolgen. Dat is het gemene. Je vergeet ze nooit. En toch moet je proberen dit niet als fout, maar als leerpunt te zien. Voor jezelf als ouder om dingen voor te zijn in de toekomst van je kind. Zeker ook om hulpverleners deze leerpunten wijzer te maken. En juist dat is nou het lastige met een kop vol rouw. Rouw maakt alles rouw. Denk maar eens aan hoe je lippen voelen tijdens een fikse verkoudheid. Schraal, rouw, pijnlijk. Alles wat je doet is ellendig. Niks verzacht, zelfs de labello niet. Hoe kan je hulpverleners helpen je kind te helpen.

Het is een dans

Ik ken ouders die in constante vechtmodus staan. Hier is geen plek voor reflectie en lering. Geen plek voor coulance. Wij hebben er zelf ook gestaan, maar door onze dubbele pet gelukkig al snel ingezien dat dit niet hielp. De keerzijde is dat hulpverleners moeten inzien dat ouders in constante vechtmodus staan en dus weinig margin for error hebben. Het is een constante dans. Een dans tussen meer en minder, een dans tussen kwaad en coulant. Een dans tussen gezin en hulp. Kind en ouders. Wij hebben gedanst. We hebben geleerd.

We hebben ook de hoop dat we anderen wat hebben geleerd. Dat zullen we nooit echt weten, maar ik hoop dat ze nog eens aan ons denken. En zo leren we ook nu. Een ander soort dans. Een dans met spijkers, cement, tuintegels, keukenkastjes en kleine kinderen die er doorheen lopen. Een baby die er aan komt, hopelijk nadat alles af is. De lippen al schraal bij de gedachte dat dit niet het geval is. Maar de lente komt er ook aan. Dus here comes the sun; je mooie grote herinneringssteen gaat snel terug in de tuin lieve Ollie en dan kijken we weer uit op je olijftak. Dan zitten we weer in het zitje en spelen je broers weer goaltje en springplank van je steen af. Here comes the sun….

Bekijk alle blogs

Julia's verhaal

'Een enorm waardevol document is het geworden voor de toekomst.'