Benjamin was 2,5 toen Olivier overleed, dus het is de vraag of hij zich werkelijk iets zal herinneren. We geloven persoonlijk wel dat het gevoel dat hij heeft gehad bij deze periode, iets is wat hij wel op zal kunnen roepen later. Het mag verdrietig zijn, maar laat het dan ook warm en liefdevol zijn. Of we dit hebben bereikt, zal de tijd ons leren. Zoals in elke gezin volgt het oordeel over de opvoeding met de volwassenheid van de kinderen. Alles goed doen daarin is onmogelijk, maar we hopen Benjamin een warme en liefdevolle basis te kunnen geven. Eén waarin zijn overleden broertje gewoon deel uitmaakte van het gezin. Waarin er ruimte was voor zijn emoties.
Onze Olivier
Benjamins daadwerkelijke herinneringen aan Olivier zullen gekleurd zijn door onze verhalen. Onze Olivier waar we zo trots op zijn. Onze goedlachse kleine man. Een mannetje met de meest doordringende ogen die ik ken. Een mannetje dat mensen verbond. Niet alleen doordat we door zijn ziekte veel lieve en waardevolle mensen hebben leren kennen, maar ook hijzelf wond iedereen om zijn vingertjes.
Nu een jaar na zijn dood horen we nog steeds over zijn blik. De blik die zei;” Hier ben ik. Vergeet mij niet!” Wij zullen je nooit vergeten lieve stoere, sterkte Olivier. Maar er zijn er meer die hem niet meer vergeten. Op de meest onverwachte momenten van onverwachte mensen horen we over onze baby Ollie. De bakker, de lieve buren, met kerst onze lieve kinderarts die zijn foto heeft staan. Zijn geboortekaartje dat nog hangt op het kinderdagverblijf. Op het huwelijk van vrienden in een speech. Dat is zo waardevol en zo mooi.
Noem mijn kind
De erkenning voor ouders dat alle kinderen ertoe doen, is zo belangrijk. In een gezin waarin alle kinderen er nog zijn misschien zelfs minder dan in een gezin waar er eentje moet missen. Toch is het omgekeerde vaak de realiteit en worden overleden kinderen heel vaak niet genoemd. Dit kan zijn uit angst voor het verdriet of gewoon uit ongemak. Dat zien we en snappen we, maar noem hem!
Wij zullen nooit anders zeggen dan dat we drie kinderen hebben. Dit levert alleen soms gekke situaties op. Benjamin die uit het niets in een winkel vertelt dat zijn broertje dood is. Mensen die verschieten van kleur en niet weten hoe snel ze weg moeten komen. Oude dametjes in het winkelcentrum die, toen ik hoogzwanger van Felix met Benjamin aan de hand liep, me wisten te vertellen dat het heel anders is met twee kinderen straks. Mijn antwoord was altijd dat ik er al twee heb. Doorvragen is dan op eigen risico… Ik kan het niet laten gaan. Ik kan dan niet niks zeggen.
'Deze heeft geen later'
Tijdens een buurtbarbecue vroeg de man van de catering naar het aantal kinderen dat we hebben. Een buurman die er bij zat, zei: “O, O hier gaan we.” De cateraar voelde nattigheid en verschoot van kleur, maar wat hebben we gelachen. Soms heb je iemand nodig om de kou uit de lucht te trekken. Maar dit gaat niet altijd. Toen Olivier er nog was, hadden we legio van zulke situaties. Onbekenden die in de wagen doken en zeiden; ‘Oe dat wordt een hartenbreker later.’ Op een slechte dag was mijn antwoord dan: ‘Deze heeft geen later. Dit jongetje gaat dood.’ Ik heb nog nooit zo snel mensen zonder betalen en gelukkig ook zonder boodschappen een winkel uit zien rennen. Lomp en onnodig van mijn kant, maar het is echt tussen hoofd en hart. Ik kon het vaak niet laten gaan. Het zat zo hoog, het vat liep over.
Het taboe moet er af
Eén van de meest gekke situaties in deze was onze afspraak op de begraafplaats. We gingen kijken naar graven voor Olivier. Het was één van de moeilijkste dingen die we ooit gedaan hebben. Tussen hoofd en hart. Toen de manager vroeg voor wie het was, wezen wij op de kinderwagen. Hij had ons net gefeliciteerd met de nieuwe baby. De stilte die viel, was niet helemaal passend bij iemand die dit beroepsmatig doet. En dat deed ons goed. Het was erkenning van wat ons te wachten stond. Het verlies van je kind, iets wat niemand je toewenst. En gelukkig iets dat voor de meeste mensen geen dagelijkse kost is. En toch; het taboe moet er af. Wees niet bang om te praten over de kinderen die er niet meer zijn. Oliviers ogen zeiden niet voor niets: ”Hier ben ik. Vergeet mij niet!”