February 26, 2024
Geschreven door:
Nieuwe ronde nieuwe kansen?
Marguerite Gorter
Het is 2022. Een nieuwe ronde met nieuwe kansen. Goede voornemens vliegen ons weer om de oren, maar hoe anders zijn deze dagen dan die van vorige week? Ik wil niet de ras-pessimist uithangen, maar volgens mij valt het wel mee met dat verschil. Zo herinnerden we ons laatst het jaar 2000. We dachten aan computerstoringen en hadden het gevoel dat het echt heel anders zou zijn in de jaren 2000. Persoonlijk heb ik er nooit iets van gemerkt, maar de spanning ernaartoe was wel leuk. 
No items found.

Elk jaar dat verstrijkt. Elk jaar waarin we denken dat het weer anders zal zijn. Elk jaar waarin we weer dingen meemaken. Ze zijn even leuk als lastig. Olivier is inmiddels alweer drie jaar dood. Het is alweer drie jaar geleden dat ik voor het laatst zijn lieve haartjes kon kroelen. Dat ik mijn neus in zijn warme nekje kon stoppen. Zijn handjes mijn rug aaiden als ik hem tilde. De tijd vliegt. En dat is niet altijd positief. Want de tijd doet ook vervagen. Doet verbleken. Beelden zijn soms lastiger op te roepen. De liefde niet. Die gaat nooit meer weg, maar ongelofelijk wat missen we hem. Pappa mist zijn tweede grote zoon, Benjamin zijn speelkameraad, Felix zijn grote broer en zusje mist straks ook een van haar drie broers en ik? Ik mis mijn knuffelzoon. Als gezin missen we onze Ollie. De lege plek aan tafel is een reflectie van het gat dat hij sloeg. 

Een zware jas

Met zijn overlijden kregen we als gezin ook een jasje aan. Een gezin met een verlies. Een zware jas om te dragen. Een jas die eerst veel te zwaar was, maar we leerden hem samen te tillen. Hierna werd de jas ineens te warm. We dachten dat we hem uit moesten doen na een bepaalde tijd. We kregen het gevoel dat men dit van ons verwachtte. Een opgelegde gedachte. Een maatschappelijke façade van ergens ‘overheen komen’. Nog regelmatig krijgen we dit vooroordeel op ons dak. Een overlijden is niet iets waar je overheen hoeft te komen. Deze jas hoeft nooit uit. Deze jas hoort nu bij ons als gezin. De jas dragen we samen en deze groeit mee. Hij groeit mee met onze groei als mens. Hij groeit ook mee met ons groeiende gezin. Hij verbindt, hij is soms nog wat zwaar, soms licht, soms luchtig, maar altijd aanwezig. De jas brengt ons op plaatsen die we anders niet zouden kunnen zien. De jas brengt ons in aanraking met lieve en leuke mensen die we anders nooit zouden kennen.

Het is een jas die geen mens vrijwillig aantrekt, maar dat maakt hem niet afstotelijk. Dat maakt hem niet tot iets dat je uit moet willen trekken. De jas is even waardevol als mooi. En voor die paar mensen voor wie deze jas wel afstotelijk is, de mensen die denken dat hij uit moet, dat het leven vieren en verlies ervaren niet samen kunnen gaan, voor die mensen is dat meteen de beschermende functie naar ons toe. Dan helaas maar niet. Die groei hebben we, in onze jas, wel mogen maken nu. Onze liefste vrienden trouwden laatst. Ollie was onder de mensen die gemist werden. Het raakte ons onverwacht hard. Positief hard. Het feit dat hij genoemd werd op dit moment, in het leven van deze mensen die zo belangrijk zijn voor ons, was prachtig. Er waren lieve warme reacties, armen op schouders uit onverwachte hoek. De jas mocht er zijn. Het was waardevol.

We dragen hem als gezin

Drie jaar geleden kregen we hem aan. Drie jaar geleden verloren we Ollie. Hij overleed en werd daarmee verlost van een oneerlijke en slopende ziekte en dat gunden we hem zo. Wij dragen als gezin nu die jas wel. We hopen dat Ollie nu met plezier met ons meekijkt. Dat hij hoorde dat Felix laatst, voordat hij in slaap viel, prevelde:’ ik ou fan jou, Ollie’. Dat Benjamin er overheen riep: I love you, Ollie!’. Dat hij zag hoe mensen aan hem denken, zoals laatst op dat huwelijk. Dat hij ziet dat wij dan stuk gaan van verdriet, maar ook dat we zo enorm trots zijn op hem. Dat wij daardoor weer inzien in wie we wel en niet moeten investeren. Dat hij het is, alle keren dat we de zon op onze snoet voelen als we naar de nieuwe Ooster gaan. Dat hij het is als het ineens goed weer is als we iets gaan doen wat met hem te maken heeft. Het moet bijna wel. Here comes the sun lieve Ollie. Weer een jaar zonder jou, maar met je warmte, liefde en sun.

Bekijk alle blogs

Judah's verhaal

'We kunnen altijd blijven zien, hoeveel vreugde hij aan ons heeft gegeven.'

Wat doen we?

Wij leggen het leven van kinderen tot 18 jaar die niet oud gaan worden vast op beeld.