Gewoon omdat je iets niet leuk vindt. Je de moed niet meer hebt om weer mee te moeten buigen in iets wat je gewoon niet leuk vindt. Omdat je weer jezelf moet wegcijferen voor “the greater good”.
Natuurlijk willen we allemaal wel eens kinderlijk recalcitrant gewoon gillen #Ikdoenietmeermee! Wij hebben dit zo vaak gewild. #Ikdoenietmeermee wanneer je zo’n 9cm ontsluiting hebt tijdens je bevalling. Misschien wel #Ikdoenietmeermee, zodra je de diagnose hoorde? Of #Ikdoenietmeermee toen je de prognose hoorde? Het is een #ikdoenietmeermee, zodra de realiteit tot je doordringt.
Blauwe baby
Voor ons waren er zeker ook zulke #’s. Het prikken was zo’n moment. Na de tweede of derde poging zat ik dan weer met een gillende, krijsende, baby. High van het suikerwater. En dan hadden we nog geen resultaat. En prikken kon iedereen wel. Ollie liet zich alleen niet prikken. Zo vaak geprikt, alle vaatjes stuk. En dat op die leeftijd al. Of die keer dat de prikdame zich hardop afvroeg of het een pees of een vat was, om vervolgens dit zo vaak te herhalen dat we van tevoren al hadden kunnen weten dat we zonder resultaat en met een blauwe baby weer zouden vertrekken.
Erger nog waren die keren dat hij bijna niet reageerde. Dat hij voor levend speldenkussen doorging en bijna geen kick gaf. En met als summum zijn laatste infuus. Een geprikkelde baby die knallend ziek is. Een infuus geprikt met als doel de toediening van morfine. Tegen de pijn en de benauwdheid. Morfine die nodig was, omdat hij zo ziek was. We wisten dat we hem niet gingen behandelen, we gingen hem alleen ondersteunen. Met mijn ervaring binnen de volwassen palliatieve zorg heb ik geroepen om een vlindernaaldje in zijn buikje. Iets wat op dat moment en in deze setting geen optie was. Ik heb gehuild dat we humaner met onze honden omgaan dan met onze kinderen. Ik was op. #Ikdoenietmeermee.
Geen keuze
En toen we dachten dat onze derde zoon dezelfde aandoening had als Olivier. Toen hij vol vlekken met slechte leverwaarden op dag 1 weer retour ziekenhuis moest. #Ikdoenietmeermee. Het vervelende is dat die optie er gewoonweg niet was. En nu ook niet is. Zieke kinderen en ouders van zieke kinderen kunnen nooit kiezen voor deze optie. Nu ook niet. Een opleving van Corona heeft impact op ons allen. Het heeft impact op gezinnen met zieke kinderen. Op kinderen met zieke ouders. Op ouderen. Op mensen met kanker of met andere aandoeningen. Onze zoon had een afweerstoornis. Ik wil me niet indenken hoe deze situatie was geweest voor ons. Maar ook dan zou #Ikdoenietmeermee geen optie zijn.
Iedereen is het zat
Dus lieve BN-ers. Ik hoop dat jullie door deze actie en met deze aandacht hebben bereikt wat jullie wilden. Ik snap het gevoel. We zijn het zat. Iedereen is het zat. Maar lieve mensen: we kunnen dit aan. Vloeken en stampen mag. Dat is gedaan, gebeurd en over. En nu weer de schouders er onder. Dat was onze strategie. Het werkte. En ook nu in deze rouw werkt het nog steeds. We hebben de eerste helft van onze vakantie, terwijl de boys op de opvang en school waren, gestampt en gevloekt en gejankt om het verlies van onze zoon. En daarna weer de schouders er onder en leuke dingen doen met de boys. En we genoten! Wat was het fijn!
En nu gaan we ook als dokters weer beleven wat deze nieuwe episode ons gaat brengen. En ook als dokters zijn we het best behoorlijk zat! Maar ja…. #ikzouwelwillenzeggenikdoenietmeermeemaarrealistischishethelaasnietdusmaardeschouderseronderengenietenvanwaterwelkan