February 26, 2024
Geschreven door:
Maart roert zijn staart
Marguerite Gorter
Toen ik klein was, hadden we thuis een boekje met uitdrukkingen. Heerlijk vond ik dat. Je las meteen waar de uitdrukking vandaan kwam, aangezien de meeste uitdrukkingen eigenlijk ontstaan zijn in een tijd die we zelf niet meer kennen. Maart roert zijn staart. Het wil zo veel zeggen als: het kan nog stormen in maart. De getijden zijn net zo veranderlijk als de rouw. Het kan vriezen en dooien, hagelen, geeft windvlagen die je doen wankelen en twinkelt soms als sneeuw zo vredig, schitterend en toch ook ijskoud naar beneden. 
No items found.

Mijn rouw in de maand maart gaat een spannende worden. Ik mag verklappen dat ik ben begonnen met het schrijven aan mijn boek. Een boekje over ons, over Ollie, liefde, een leven met een gat in je hart. Over werken met een andere blik op ziekte en gezondheid en dit alles straks hopelijk met een kaftje eromheen. Het schrijven vergt ook lezen. Het teruglezen van de statusvoering over onze kleine man. Misschien kom ik wel dingen tegen die ik niet (meer) wist. Ik vind het spannend, maar heb er ook zin in.

Twee jaar wijzer

Maart is een maand geheel gewijd aan schrijven zelfs. Nog nooit eerder nam ik een maand voor iets anders dan zorgen voor mijn kinderen. Zorgen voor onze zieke Olivier. Zorgen voor een pasgeborene. Zelfs na het overlijden van Olivier vlogen we letterlijk door. Eerder vertelde ik al over onze reis, over hoe fijn dit was. Recent spreken we hier veel over. We spreken over of het nou zo fijn was, doordat het een vlucht was. Een vlucht weg van ons eigen huis, ons leven en alle beslommeringen daarvan. Een vlucht weg van alle andere mensen om ons heen die ook pijn hadden door het overlijden van onze zoon. Een vlucht weg van meewarende blikken bij de bakker en visboer.

Of was het zo fijn, omdat we even echt tijd en aandacht hadden voor elkaar. Zonder werk, zonder trekken van anderen. Zonder onze eigen prestatiedrang. Die laatste keerde direct bij touchdown uit Amerika weer terug. We gingen snel weer aan het werk en deden onszelf zo geen recht. Dat leren we nu. Nu we twee jaar verder zijn. Nu we twee jaar wijzer zijn. Jaren waarin we ervaring hebben opgedaan met rouwen. Ervaring met botsen. Botsen tegen ons eigen spiegelbeeld, tegen elkaar.

Opluchting

Of was het zo fijn om weg te gaan, doordat we toen nog volop in de opluchting zaten. Ja opluchting. Een enorm taboe als we het hebben over het verliezen van je kind. We voelden opluchting. Opluchting dat hij was overleden zonder grote complicaties, zonder bloedingen in zijn longen, zonder dat er een MMT (mobiel medisch team) aan te pas moest komen. Zonder heroïek. In rust. Maar ook opluchting dat hij niet meer hoefde te lijden. Geen verdere aftakeling zou hoeven meemaken. Opluchting dat het moment waar we zo enorm tegenop keken was geweest. Opluchting dat we als gezin nu konden gaan helen. Opluchting dat we niet nog jaren gescheiden levens hoefden te lijden. Allemaal taboes.

Hier staat het. Het staat er zwart op wit. Opluchting is een normale emotie. Het is de euforie voor de genadeslag, weet ik nu. Het is geoorloofd en maakt ons geen slechte ouders. Het maakt ons mens. Het maakt Ollie ook niet minder geliefd, misschien wel meer zelfs. Het taboe moet doorbroken. Zo leven en leren we met een gat in ons hart. Zo gaat mijn schrijfmaand van start. Ik ga ervoor. En voor wie het taboe nog erg taboe is, zeg ik: ’Het is OK, wij zijn OK en Ollie is nu OK. Nu wel. Here comes the sun lieve Ollie'.

Bekijk alle blogs

Tessa's verhaal

'Wat zo mooi was, was dat ze het zo integer deed dat je eigenlijk niet eens door had dat ze er was.'

De blog van Thirza

Thirza schrijft over het verlies van haar zoontje Judah.