We hebben al met al bijna 7 maanden van hem mogen genieten. Genieten was het namelijk ook met onze lieve boef. Hij was warm van karakter dat was al duidelijk. Hij had mooie bruine ogen, twee tanden, een lieve guitige lach en al met al een boevenkoppie. ‘Zonde voor alle dames’ hebben we wel eens gehoord en daar zijn we het roerend mee eens!

We hebben ook veel gelachen met hem. Dat klinkt raar met de heftigheid van zijn bestaan, maar zelfs na zijn overlijden hebben we nog met hem gegierd. Ook toen we hem ophaalden van de Nieuwe Ooster. Het was nog steeds de dag van zijn crematie, 28 December 2018. Na de crematie waren we naar huis gebracht door de uitvaartdame. Daar was Benjamin. Daar waren de opa’s en oma’s. We knuffelden en gingen allen samen lunchen bij een heel fijn kleinschalig tentje in de buurt. Hierna was het tijd voor slaap.

'We komen onze zoon halen'

Oma bleef bij Benjamin en wij trokken ons even terug. We sliepen een onrustige slaap, want we wachtten op een telefoontje. Het telefoontje dat zou zeggen of we onze Ollie die dag meteen weer mee naar huis zouden krijgen. En dat lukte. Dit was een enorme opluchting. We mochten aan het einde van de middag hem halen bij de Nieuwe Ooster. We gingen naar het kantoor, waar we iets zeiden wat we zo veel vaker hadden willen zeggen. Dit hadden we willen zeggen op kinderdagverblijven, scholen, partijtjes, sporttrainingen, kampen en desnoods ook als dronken student in een politiecel. We zeiden namelijk: 'Wij komen onze zoon halen'. Helaas was dit de laatste keer dat we dit ooit over hem zouden zeggen.

Tranen stroomden alweer over mijn wangen en weer was ik nerveus. De Amsterdamse dame achter de balie zei: ’Hou op met me hoor!’ en bracht ons naar een kamertje apart. Grappig genoeg was haar tekst lief en grappig, al zijn de woorden als ik ze nu zo lees vrij bijzonder. De non-verbale communicatie en zorgvuldige manier waarop ze onze zoon aan ons overhandigde maakte het helemaal fijn. We hadden hem weer terug. Onze Ollie, verworden tot een kleine container. Niet te bevatten.

McDonalds

Ik hield hem stevig vast en we stapten in de auto. En ineens begon weer de zon te schijnen. Ollie wat ben je toch een boef. We reden langs een groot McDonalds bord. We bedachten ons dat elke jonge kerel in ieder geval een keer naar de McDonalds geweest moest zijn. En recalcitrant van alle heftigheid van de dag namen we Ollie mee door de McDrive. Gierend van het lachen over het idee dat de dame achter de kassa geen flauw idee had dat we onze net gecremeerde zoon op schoot hadden. De zwarte humor leidde er toe dat we hikkend van het lachen uiteindelijk een hamburger aan het eten waren op de parkeerplaats van de McDonalds. Met Ollie in zijn containertje op schoot. Hij was in ieder geval nog een keertje bij de McDonalds geweest, vonden we.

Met z'n drieën

Het werd tijd om naar huis te gaan. Tijd om oma naar huis te laten gaan en even met Benjamin te zijn. Een nieuwe dynamiek moest er gaan ontstaan tussen ons drieën. We moesten elkaar weer vinden. Met name Benjamin en ik. Al die tijd was Ollie zo vaak en veel bij mij geweest dat Benjamin een echt pappa’s kindje was geworden. Zijn woede over het verlies van Ollie richtte hji dan ook op mij. Volledig te begrijpen, maar niet te doen. Die dagen voelde ik me alsof ik mijn beide kinderen had verloren. Ollie echt en Benjamin als collateral damage. De knoop in mijn maag en hart uitte zich in vreselijke kiespijnen.

Ook waren we bezig met het boeken van onze trip. We zouden enkele weken naar de VS gaan. Naar het beste maatje van mijn man. Een vlucht, zeiden velen. Noodzakelijk helen als gezin, vonden wij. Het regelen van simpele dingen kost echter veel meer tijd als je hoofd verscheurd is door verdriet. Het lukte wel en we bereidden ons voor op een mooie reis. We kochten cadeautjes voor Benjamin voor in het vliegtuig. Pakten veel te veel koffers en namen Ollie zo goed en kwaad als het ging mee. Deze nieuwe realiteit was te veel om in huis samen helemaal aan te gaan. We hadden lucht, licht en ruimte nodig om allen afzonderlijk en als gezin samen tot rust te komen. Nieuwe indrukken en mooie natuur. Lieve vrienden dichtbij. Maar eerst moesten Ramon en ik nog een belangrijke battle aangaan met elkaar…