February 26, 2024
Geschreven door:
4 juni
Marguerite Gorter
4 juni. De dag dat jij geboren werd. Een klein hompje liefde. Een mini mannetje. Je woog nog geen 2500 gram. Je was mini, met blonde haartjes, grote voeten en een enorme mond. Je dronk direct gulzig en deed het hartstikke goed voor je gewicht. We bleven even in het ziekenhuis vanwege je suikers en je temperatuur. Daar begon het al. Onrust en tekenen van de oneerlijkheid die je meedroeg in je lijfje.
No items found.

Maar die eerste dag was alleen maar mooi. Alleen maar liefde. Je grote broer kwam je kusjes geven. Ook de opa’s en oma’s waren er om je te verwelkomen. En wij zaten op een enorme wolk van geluk en liefde. Dit was 4 juni 2018. We hadden verwacht nu twee jaar later met je grote broer een mooie reis te maken. Misschien zouden we wel in Bali over het strand struinen en zou Benjamin zijn eerste stappen zetten op een surfboard. Niets van dit alles helaas. Toen je 1 jaar werd, schreef ik dit:

Lieve Ollie,

Vandaag ben je jarig. Een jaar geleden konden we niet op van geluk, onze tweede boef was geboren! Klein maar krachtig was je, heel relaxed en knap. Na enkele dagen kwamen we in een wervelwind van zorgen, onderzoeken en emoties. Je was ineens ziek. Pappa en ik voelden beiden hoe erg het was en na 7 weken wisten we het. Een sluipmoordenaar in het lijfje van onze lieve boef. Een gemene, niet te genezen, aftakelende ziekte. We hebben voor je gestreden. Gestreden voor een mooi en pijnvrij leven. Ons kado? Je was zo lief, zo gezellig en zo goedlachs! We hebben 6,5 maand van je mogen genieten, want dat was het ook! Genieten tot we ploften en tranen bij de vleet. Nu mis ik je alweer 5,5 maand en dat, lieve Ollie, is zo gemeen. Zo wreed. We hebben van je geleerd dat er altijd wel een zonnetje te ontdekken is, dus zo proberen we te leven. En voor jou een beetje extra. Fijne jaardag lieve Ollie. We houden van je! Pappa, mamma en je grote trotse broer Benjamin die nog dagelijks vraagt waar je nou bent.

Nu een jaar verder is het leven weer anders geworden, het gemis anders. We werken weer. Er is structuur en door de aard van ons werk ook meteen gebrek aan structuur. We lijken van buiten een normaal gezin met twee mannen en worden ook geacht ons zo te gedragen. Het is eerlijk, soms hard, soms lastig en soms ook gewoon wat het is. Bovenal blijft het soms zo hard gaan. De tijd vliegt en soms groeit Ollie mee in mijn hoofd, maar vaak ook niet. Dan blijft hij die kleine lieve Ollie. Volgende maand wordt Felix ouder dan jij bent geworden. Dan ben je ingehaald. Maar je plekje vergaat nooit. Je ruimte is onveranderd, al is je kamer vergeven. Vandaag schrijf ik je weer:

Lieve Ollie,

Twee jaar oud alweer! Je zou een hele boef geweest zijn nu. Ronddribbelend door het huis, was je vast een goedlachse en goedgebekte kleine boef geweest met die lieve grote broer van je. En nu ben je zelf alweer bijna een half jaar grote broer. Je kleine broertje Felix lijkt in sommige aspecten enorm veel op jou. Wat is dat fijn en soms ook lastig. Een boevenbende met drie kleine mooie mannen. Wat een groot geluk. Want ook al ben je niet meer hier, je bent er altijd. In hoofdje en hartje. Dat gevoel vervaagt niet. Sterker nog….Het blijft zo gemeen en zo wreed. Maar het blijft ook zo mooi dat je er was! Wat heb je ons in korte tijd veel geleerd en gebracht. En je bent nog niet klaar. Je leert je broers over onvoorwaardelijke liefde, ons over prioriteiten stellen, je leert ons dat geluk zit in kleine dingen, dat mensen soms niet anders kunnen, maar niet naar zijn. Je blijft ons het leven laten zien. En op de momenten dat we het even niet meer weten ben je er. Een mooie zonnestraal, je broer die je betrekt bij zijn verhaal of spel. Liefste Ollie, lieve zoon, kleine broer, grote broer we missen je. Here comes the sun. And it’s allright….

Bekijk alle blogs

Lieve's verhaal

'Heel moeilijk, maar heel waardevol.'

De blog van Laurien

Laurien schrijft over het verlies van haar dochter Nora.