February 26, 2024
Geschreven door:
Feestje van Ollie
Marguerite Gorter
De dag van het feestje brak aan. Het laatste feestje van Ollie. Die dag moest hij in zijn mandje en we waren dan ook al vroeg op. Ollie in zijn mandje leggen, was een enorme drempel. Het was een stap dichterbij hem niet meer zijn lijfelijk thuis hebben.
No items found.

Nadat hij in zijn mandje lag met de koelelementen erin, moest Benjamin naar de opvang. We hadden besloten dat het voor hem niet van toegevoegde waarde was om de hele dag omringd te zijn met allemaal mensen die hij voor een deel ook niet kende en waarbij we niet zo goed wisten hoe we dan onze aandacht moesten verdelen. Doordat we hadden besloten om mensen bij ons thuis te laten komen in verschillende shifts, kon hij er in de avond bij zijn. In de avond hadden we Indisch besteld en zouden we met onze intimi en families afscheid nemen van Ollie. Het was dus tijd dat we hem naar de opvang brachten. Ramon deed dit.

De taak die voor mij lag, was het dichtmaken van het mandje van Ollie. Niet definitief, maar wel even voor de dag. Iedereen mocht in zijn kamertje afscheid nemen van hem, maar omdat wij niet de hele tijd daar wilden staan, deden we wel het mandje dicht. Het blijkt dus best lastig te zijn om een rieten mand dicht te vlechten met lint. Een vloek en een zucht, een lach en een traan. Ik weet zeker dat Ollie het bijzonder geestig gevonden zou hebben. Het lukte eindelijk.

Steentje bijdragen

Ramon kwam thuis en de dag begon. Er waren lieve vrienden en familie die tenten plaatsten, er was een rijdende koffiebar, er waren vuurkorfen en op de afgesproken tijd kwam het feestje op gang. We hadden op aanraden van onze uitvaartdame tijdslots gemaakt. We hadden beschreven dat iedereen zich lekker moest voelen in eigen kleding en dat we liever geen bloemen en knuffels kregen. De bloemen niet, omdat we van plan waren vlak na de uitvaart naar Amerika te gaan. En geen knuffels, omdat wij persoonlijk dat te moeilijk vinden voor een overleden kindje.

We kregen de tip dat mensen wel graag iets doen en hebben aangegeven dat men een steentje bij mocht dragen aan een monument voor Ollie. Iedereen kon dan weer een steentje meenemen om op een mooi plekje neer te leggen. We hebben zo ongelofelijk veel lieve en warme reacties hierop gekregen dat we er verlegen van werden. En het mooiste van alles is dat we nog steeds foto’s krijgen van Ollie’s steentjes die de wereld over reizen (deels te zien op #steentjesvoorollie). Mensen komen de laatste tijd zelfs voor meer steentjes! Dit is zo warm, zo lief. Ze worden neergelegd op de mooiste plekjes op aarde. Plekjes die dierbaar zijn voor de mensen die ze daar neer leggen. Onze Ollie ziet zo veel van de wereld en leeft letterlijk voort. Wat een enorm groot cadeau!

Zwarte baan van liefde

Die dag van het feestje was het druk. Erg druk zelfs! En wij waren onder de indruk van alle lieve collega’s, vrienden, verpleegkundigen van Ollie, artsen van Ollie, nannies van het kinderdagverblijf, familie, buren en ga zo maar door. Het was druk, er was liefde, er werd gepraat, de film van Ollie draaide en er werd ook gelachen! Schot in de roos.

Na de laatste gasten kwam de uitvaartdame om rust te creëren. Ze veegde het huis schoon van het bezoek en we verzorgden Ollie. We spraken af dat ze ons de volgende ochtend zou komen halen. Voor ons definitieve afscheid van ons mannetje. Iets waar we nog maar even niet te veel aan dachten. De avond viel, Benjamin was terug en onze families en intimi kwamen. We aten Indisch, zoals dat hoort voor een Indisch kindje. We keken weer de film. Tranen en lachen gingen samen. Benjamin at ijs op de grond. We dronken wijn en proostten. We hebben de mooiste foto’s van deze dag en avond dankzij een lief vriendinnetje. Zo waardevol om te kunnen zien wie er allemaal waren. Hoe het was.

En dan ineens is het laat. Het was tijd om iedereen naar huis te sturen. Om de zwarte baan die door ons huis liep van de voordeur, naar Ollies kamer en door de woonkamer schoon te maken. Een zwarte baan die getuigde van alle liefde die er was geweest. Het was heerlijk om even alles uit te zetten en het huis te poetsen.

Het was tijd

Benjamin op bed en een glas wijn op de bank. Onze harten vol met liefde en verdriet. Dat kan dus heel goed naast elkaar bestaan, een les die we hadden geleerd in die 6,5 maand. Die avond zouden we voor de laatste keer Ollie optillen uit zijn mandje. Voor de laatste keer het koelmatrasje eruit halen. We stopten geen nieuwe terug. Het waren nog maar een paar uurtjes tot de crematie. Het was ook tijd merkten we. Zijn lijfje was op. Hij had rust nodig. Welverdiende rust. Een onrustige slaap volgde en de dag van ons definitieve afscheid brak aan.

Bekijk alle blogs

Joël's verhaal

'Het zijn prachtige beelden geworden. En precies op tijd. Twaalf dagen nadat het filmpje is opgenomen, is Joël.'

Hoe werkt het?

Je hebt of kent een ernstig ziek kind. Hoe werkt het als je van ons een videoportret wilt?