February 26, 2024
Geschreven door:
Herkenning, angst en vertrouwen
Marguerite Gorter
Ons meisje is een maandje oud en wij hebben weer een kleine achtbaan achter de rug. Een achtbaan van het type geschikt vanaf 1.10m. Niet misselijkmakend, wel alle kanten op. Beter dan bij Felix, die was minimaal 1.35m. En bij Ollie zou ik hem kwalificeren als ‘niet geschikt voor gebruik door een mens’. Deze meest recente achtbaan begon al met rare metingen tijdens de zwangerschap. Een heel klein meisje zonder bekende reden.
No items found.

De achtbaan kende een kleine versnelling in week 36 toen de echoscopiste besloot te zeggen dat het er echt niet goed uit zag op de echo. Dit overigens zonder te noemen wat dan en zonder dat er ook echt iets was, bleek na spreken van de gynaecoloog achteraf.

Nadat deze versnelling weer rustig was geworden kwam een kurkentrekker. Ik werd ziek opgenomen. Dusdanig ziek dat er werd gesproken over het halen van de baby met uiteindelijk een inleiding twee dagen later als gevolg. En daar kwam ze. Door haar vader gehaald kwam ze al gillend ter wereld. Direct zag ik grote voeten en spillebeentjes. Ik zag Ollie. De meisjes variant althans. Heel bewust heb ik dat beeld toen even van me af moeten zetten. Even de schrik en direct de realisatie dat het onze kleine dame was en niet Ollie. Een korte vlaag van angst die vakkundig de nek om werd gedraaid. Zo konden we trots genieten van onze Hannah. Hannah die in roze gehuld sprekend lijkt op Ollie, maar echt haar eigen persoontje is. Onze kleine dame, ons klein draakje in de bende van boeven. Wat een kado.

Ze heelde mijn vertrouwen

Hyperalert was ik daarna op het afnemen van navelstrengbloed. Goud waard om te ontdekken of ons draakje hetzelfde heeft als Ollie. En dat duurt even. Twee tot zes weken wisten we. We gingen naar huis, we genoten en ze werd geel. We prikten en vervolgden. De angst was er, maar het vertrouwen overheerste. Al moet ik eerlijk bekennen dat de opname op de NICU met behoorlijk hoge gele waardes me weer even angst in boezemde. Mijn geloof wankelde even. Ik huilde en vloekte vijf minuten. Meer stond ik mezelf niet toe. Gelukkig mocht ik bij Hannah blijven slapen en heelde ze mijn vertrouwen. Ze heelde angst door Hannah te zijn. Hannah die lijkt op Ollie en toch zo Hannah is.

Na twee weken al kregen we de belangrijke uitslag. Hannah is geen Ollie. Hannah heeft alle kansen om oud te worden en wij gaan haar zo goed mogelijk groot laten worden. Wat een opluchting. Wat een feest!

Elk soort kindje

We gingen langs bij Ollie na alle uitslagen. We liepen voor het eerst met Hannah op de nieuwe Ooster, de zon scheen en we voelden ons heel even compleet. Zo compleet als we ooit kunnen zijn. En tegelijk ook zo geamputeerd. En toen kwam die vraag van een mede-moeder. Zou je het nou aanbevelen een regenboogkindje? Ik zou elk soort kindje aanbevelen. Regenboog, sterren of welke benaming men er dan ook aan geeft. Allemaal brengen ze liefde, geluk en groei. Ook pijn en zorgen, de één wat eerder en anders dan de ander.

Mijn schoonvader zegt altijd grote kinderen grote zorgen, kleine kinderen kleine zorgen. Ik ben het daar nooit helemaal mee eens na onze achtbaan met Ollie. Elke kind zijn eigen zorgen zou ik zeggen. Elk kind zijn eigen persoon, eigen geluk en eigen liefde. Maar allemaal even veel waard. Onze Hannah Olivia Mia, een duidelijk zusje van haar broers, is heel speciaal om een andere reden dan haar broers. Allemaal een eigen reden. Here comes the sun Ollie. Je bent weer grote broer. Er is een kleine zus die ook van je zal houden en je zal missen. En zo leef je voort. Here comes the sun.

Bekijk alle blogs

Cato's verhaal

'Zien hoe mooi ze was, maar ook hoe moeilijk ze het had.'

Een klein bedrag heeft grote waarde

Stichting Living Memories is volledig afhankelijk van sponsors en donateurs. Wil jij ons steunen?