February 26, 2024
Geschreven door:
Sinterklaas intermezzo
Marguerite Gorter
Ik wil vertellen over weer een bloedafname, weer een gillende Olivier, een kind dat met de leeftijd van twee weken al moeilijk te prikken was door de vele prikken en infusen die zijn bloedvaatjes al kapot hadden gemaakt. Mijn kind, dat ik elke keer vast moest houden, mijn tranen bedwingend. Telkens denkend aan het hogere doel. Die uitslag die we zo nodig hadden om te kijken of het al beter ging. Dat extra onderzoek wat nodig was voor een diagnose.
No items found.

Ik wil vertellen over de impact van een verkeerde aanvraag van een jonge zaaldokter, die leidde tot een hevige discussie op de afdeling bloedafname. Niet expres, maar zoals we weten uit ons eigen werk, het resultaat van de onduidelijkheid die is gekomen met de digitalisering van alle aanvragen in het ziekenhuis. Het bloed van Olivier dat na weer een lange sessie vaatjes zoeken en prikken bijna als vloeibaar goud was en gewoon werd meegenomen met de mededeling dat het voor de biobank was. Dat bloed dat opgestuurd moest worden naar een ander ziekenhuis en dan nog maar een keer apart afgenomen moest worden.

Ik wil vertellen over de enorme onmacht en woede bij ons. De tranen in een volle wachtkamer op de prikpoli. Ons bloed had wel de goede aanvraag en het onbegrip bij deze dame dat het ging om een gezamenlijke aanvraag was onnavolgbaar! Wederom het gevolg van digitalisering, waardoor medewerkers gewoonweg niet meer anders mogen handelen. Ik wil vertellen over hoe we onze positie als collega’s die dag misbruikt hebben en het hoofd van deze afdeling zelf hebben gebeld om het bloed terug te krijgen en wel met de goede aanvraag naar de goede bestemming hebben weten te sturen. We hebben gelukkig een onnodige extra priksessie weten te ontduiken. Tranen op onze wangen en zweet overal. Maar ik wil ook iets anders vertellen. Het is namelijk bijna Sinterklaas. En dat doet me wat.

De intocht van Sinterklaas

Olivier was een jaar geleden al wat zwak. Eerst een intocht met Ollie in de draagzak. Benjamin op de schouders van pappa. Het was koud. Benjamin was bijna 2,5 en maakte voor het eerst bewust mee dat er een oude bebaarde man cadeautjes zomaar weggeeft. Wat een magische tijd. En Olivier was er nog bij. Zo waardevol. De avond na de intocht mochten de mannen hun schoentje zetten. Kleine cadeautjes die niet per se klein waren. De vraag wat we Olivier moesten geven. Je voelt je verscheurd. Wat geef je een kind dat gaat sterven en zelf niet heel bewust cadeautjes ontvangt. Je wilt hem de wereld geven, maar hoe nuttig is dit. Een gevoel dat ik aan de kant schoof, met grof geweld. Hij was er nog en verdiende alles. Alles wat ik maar wilde geven.

Cadeautjes en een camera

De volgende dag, de dag van het voor het eerst uitpakken van de schoencadeautjes, kwam Stichting Living Memories filmen. Wij gedoucht. De mannetjes in pyjama. Iets langer lekker filmpjes gekeken in bed. En toen ging de bel. Ik deed open en daar was de man met de grote camera. Alle mannen waren nog boven. We wilden de normale dagelijkse dingen filmen, maar hoe mooi om dit eerste bewuste Sint moment te filmen. De camera stond onderaan de trap. Ik was de mannen gaan halen en liep met Olivier in mijn armen. Benjamin zag zijn schoentje en zijn cadeautjes, maar ook de camera. Het gevolg was een geren van boven naar beneden en weer naar boven….en weer naar beneden. De cadeautjes wonnen, de camera was vergeten en we kregen de kans om juist die dagelijkse dingen te filmen die ons gezin van toen zo kenmerkend ons gezin maakten. Zo waardevol en fijn. We hebben nu een mooi portret van ons gezin, de dagelijkse dingen van ons gezin, geen tranentrekkerij. Een portret ook voor de baby die Sinterklaas dit jaar in mijn buik viert. Ons kerstkindje. Ook weer een tijd met een extra dimensie.

Weten dat Ollie er altijd bij blijft

Sinterklaas zou achteraf een kleine 3 weken voor het overlijden van onze Olivier op 23 december 2018 vallen. Maar voordat ik daaraantoe ben is er nog zo veel te vertellen. De tijd na de eerste ziekenhuisopname, de tijd thuis, de diagnose, de tijd als gezin met een kind dat gaat overlijden, maar ook onze omgeving. Ik wil nog vertellen over alle fijne, lieve en mooie mensen. Over de bijzondere en bizarre momenten. Over het overlijden, een soort omgekeerde geboorte. Over de tijd er na. Leven, werk en gezin. En over baby Kado en hoe ik nu op de bank zit met die enorme buik in blijde en onrustige verwachting, van een kind dat hopelijk gezond is. Zekerheid is er alleen niet. Wat we wel weten is dat Ollie er altijd bij blijft. In hoofdje en hartje zeggen we dan. Of zoals Benjamin dit jaar tijdens de intocht zei terwijl hij naar de zon wees:” Kijk baby Ollie is er ook!”

Bekijk alle blogs

Lotte's verhaal

Lotte (14 jr.) is een lieve en vrolijke meid. Ze geniet van het leven. En dat filmden we. 

Wat doen we?

Wij leggen het leven van kinderen tot 18 jaar die niet oud gaan worden vast op beeld.