February 26, 2024
Geschreven door:
Belichten
Marguerite Gorter
Zomaar gesprekken die gevoerd worden. Zomaar zinnen die de revue passeren. Soms komen ze binnen en tollen ze een tijdje door mijn hoofd en hart. Met overtuiging werd er geroepen: ‘Ik zal als dokter nooit mijn vrienden behandelen.’ Ik kauw en herkauw op deze opmerking. Flarden van een ander gesprek komen in me op. 'Hoe kan je ooit bekenden jezelf en laat staan je kind laten behandelen, ik zou dat nooit doen!' Mijn hoofd neemt een loopje met me. Onze dokters, onze mannen, ze waren bekend. Collega’s met een vertrouwensband. Hoe fijn was voor ons deze keuze. Hoe laagdrempelig waren de gesprekken. Het contact.
No items found.

We konden ons ei kwijt. We durfden alles, maar dan ook alles, te bespreken. We hopen dat de dit voor hen ook zo was. Ik weet dat het gesprek over het zoeken naar een begraafplaats voor hen lastig was, maar het kwam er toch. Was dit ondanks de band, of desondanks? Dat weet ik eigenlijk niet. Wat ik wel weet, is dat ze beiden regelmatig met tranen in de ogen voor ons zaten. Dat de vragen die ik durfde te stellen wel anders waren dan ik had gesteld bij een onbekende dokter. Ik stelde de vraag die je nooit mag stellen. Ik vroeg ze wat ze zelf zouden doen als ze in onze schoenen zouden staan. Ik was ongegeneerd en wellicht soms ontremd, maar voelde me ook gesteund, begrepen en omringd door mensen die met hart en hoofd voor onze zoon klaar stonden.

Impact

Er waren ook zeker wel eens discussies. Er waren zeker wel eens andere standpunten. Maar het mooie van het contact was dat dit kon. Dit sterkte de behandelrelatie. Zomaar zinnen die dan in gesprekken de revue passeren, voelen voor mij koud en hard. Ze voelen ongegrond en niet op ervaring gebaseerd. Ze voelen oneerlijk tegenover ons proces en onze lieve dokters. Oneerlijk tegenover Ollie. En toch is er ook een andere kant. We weten namelijk dat onze mannen, onze dokters, het er vreselijk zwaar mee hebben gehad. Ook voor hen was het een intensief traject. Daar kunnen we ze nooit genoeg voor bedanken. We kunnen de impact die het op hun privé heeft gehad niet ongedaan maken.

De andere kant

We beseffen ons dat deze mannen een cadeau waren in een situatie die je niemand toe wenst. Dat is de andere kant van het verhaal. De andere kant die aan elk verhaal zit, moet ook belicht worden. Dat voor ons de belevenis zo is geweest, zegt niet dat de anderen die dit proces hebben doorgemaakt er hetzelfde in staan. Het zegt niks over de beleving van onze mannen, onze dokters. Niks over de beleving van onze omgeving en al helemaal niks over die van andere gezinnen van zieke en overleden kinderen. En dat is precies waarom ik schrijf. Ik krijg vaak de vraag of het me goed doet, het schrijven. Een ontzettend moeilijke vraag, vind ik. Ik schrijf namelijk met name om het taboe wat er nog heerst op het verlies van een kind te verbreken. Om te proberen om allerlei kanten van het verhaal te belichten. Om duidelijk te maken dat er niet één mening is. Niet één weg te bewandelen als je kindje er niet meer is. Er is niet één waarheid, niet één belevenis is hetzelfde en niet één verhaal komt overeen.

Als ouders van een overleden kind kom je ineens in aanraking met een hele groep gelijkgestemden. Binnen deze groep zijn er legio aan verhalen, aan oplossingen voor problemen, voor rouw en trucjes om te functioneren, om je ei kwijt te kunnen en het geluk weer te vinden. En dat is helemaal goed. Dat is waarom wij als mensen niet allemaal kopietjes zijn van elkaar. Dat is waarmee we elkaar kunnen ondersteunen, aanvullen en helpen. Dat is waarom we diversiteit omarmen. En toch is er wel iets wat alle ouders wel willen, wat alle ouders met elkaar eens zijn. Vergeet onze kinderen niet. Het noemen van het kind, het betrekken van je overleden kind in het nu, is nooit erg. Dat is fijn, warm en belangrijk. Dat doet goed.

Wereldlichtjesdag

Met dat in mijn achterhoofd tipte ik daarom vandaag iemand over Wereldlichtjesdag. De tweede zondag van december om 19.00 uur. Dan denken we aan alle overleden kinderen en branden een lichtje. En als we nou allemaal minimaal tot 20.00 uur een lichtje branden en we doen dit in alle tijdzones, dan is de wereld 24 uur lang verlicht. Verlicht voor al die kinderen die genoemd mogen worden, die gemist worden. Denk je eens in hoe prachtig ze dit zouden vinden. Ik heb een glimlach op mijn gezicht en ik weet zeker de kinderen ook. Voor ons is het een goede aanleiding om ons licht ook weer eens op te steken bij onze mannen, onze dokters. We denken nog vaak met veel bewondering aan ze, dat mogen ze best weten. Dan belichten we de andere kant.

Bekijk alle blogs

Joël's verhaal

'Het zijn prachtige beelden geworden. En precies op tijd. Twaalf dagen nadat het filmpje is opgenomen, is Joël.'

Een klein bedrag heeft grote waarde

Stichting Living Memories is volledig afhankelijk van sponsors en donateurs. Wil jij ons steunen?