Dit schreef ik gisteren. Op de jaardag van Ollie. En zoals ik schreef, dat doet pijn. Ook wij willen een foto posten van Benjamin en Ollie die hand in hand de school binnen lopen dinsdag. In plaats daarvan loopt Benjamin weer alleen die school in. En natuurlijk zijn er meer kinderen die dat altijd alleen doen, maar Benjamin was niet alleen. En dat schrijnt. Niet alleen ons gemis, maar ook dat ben hem. Dat wij hem dat niet hebben kunnen bieden, terwijl het er wel was.
We vierden weer Ollie’s verjaardag in de Efteling. Onze traditie is om iets te doen wat voor de kids erg leuk is. Een extravagante dag. Een dag met wel 5x visjes vangen en afzichtelijke knuffels ontvangen. Een dag met ijs en snoep. Achtbanen en watergespetter. Deze keer met Hannah er bij. Dus ook een dag met voeden overal. Een enorme wagen en een baby in de draagzak. Maar het was fijn. Fijn om onze gedachten te verzetten. Om grenzeloos te doen en te genieten van de drie kids die er wel nog zijn.
En dan ineens ook het besef wat Ollie ons heeft gegeven. Zonder Ollie hadden we waarschijnlijk nooit vier kinderen gehad. Zonder Ollie waren we in de ratrace van het leven misschien ons nooit zo bewust geweest van het geluk van onze kinderen. Zonder Ollie was alles anders geweest. En ik durf nu te zeggen: echt niet allemaal ten goede. Dus lieve Ollie dank je wel. Voor wie je was. Voor wie je bent. Voor wie je blijft. We houden van je.
Liefs van je pappa, mamma, broers en zusje. Here comes the sun knapperd.
