Elk gezin met drie kinderen dat ik zie, doet me denken aan Ollie. Bij al die gezinnen kijk ik naar het middelste kind. En dan denk ik: bij ons ben jij dus dood. Het middelste kind. Hij mist. Hij heeft een gat achtergelaten in mijn hart, in het hart van mijn man en de rest van het gezin. Dat gat storten we vol met liefde. Maar helemaal weg gaat het niet. Dat hoeft ook niet. Alleen soms, soms doet het zo enorm veel pijn. En soms is deze week. De week waarin we de verjaardag van Ollie vieren. Want dat doen we!

Een gezinsverlies

We waren een weekje van de radar. We gingen naar het strand, aten ijsjes, staken de bbq aan, deden slaapjes en vieren de verjaardag van Ollie in Plopsaland. Die traditie staat. Elk jaar op zijn verjaardag vieren we uitbundig feest. Een kinderfeest. Voor Ollie en onze andere mannen. Zo hopen we de kinderen te leren positief te rouwen. Want rouwen is hard werken. Ook voor kinderen. Benjamin was laatst in tranen en vroeg wat er gebeurt als er nog iemand uit ons gezin overlijdt. Wat zeg je dan? Je kan hem niet beloven dat het nooit zal gebeuren.

Dat deden we dan ook niet. We vertelden dat de kansen klein zijn, dat we dichtbij hem zijn. Dat we er voor gaan, samen. Makkelijk zijn die gesprekken alleen niet. We krijgen het er gratis bij. Het verliezen van je kind stopt niet na de uitvaart. Ook niet een paar maanden later. Het is een gezinsverlies. Met rouw in verschillende fases, bij verschillende personen, in verschillende maten van begrip. En als je denkt dat het net rustiger wordt, haalt de waarheid je weer in.

Rouw is houden van

We keken foto’s van Ollie. Samen op de bank in ons vakantiehuisje. We zagen de veranderingen in ons gezicht. We zien verandering ook in de uitdrukkingen van Benjamin. Hij lijkt serieuzer. Het kan de leeftijd zijn, maar toch. Het lijkt of ook hij dat randje van onbevangenheid mist. Deze week samen was zo fijn. Benjamin had iets meer rust en was een geweldige grote broer voor Felix. Het lijkt wel of hij weer iets meer vertrouwen krijgt in het grote broer zijn. Misschien wel vertrouwen dat Felix niet zo maar weg gaat. Zo als Ollie wel werd weggerukt uit ons gezin. Eén van de steunpilaren voor de veilige hechting van Benjamin.

Rouw bij mijn kind lijkt dan soms nog rauwer dan mijn rouw. Extra pijnlijk. En toch....Rouw is houden van in zijn puurste vorm. En dat troost. Net als belletjes en berichtjes rondom zijn sterfdag. Dat voelt als warme armen om ons heen. En de zon is dan een kusje van boven. Sunkissed. Welke briljante geest dat woord heeft bedacht verdiend een medaille. En de Beatles ook trouwens...

Little darling, it's been a long cold lonely winter

Little darling, it feels like years since it's been here

Here comes the sun, doo-doo-doo-doo, here comes the sun

And I say it's all right

Deze maand vieren we ook nog de vijfde verjaardag van Benjamin. Twaalf dagen na die van Ollie. Van rouw naar feest. En die schakel kan een kind heel goed maken. En wij doen dat dus ook. Inherent aan het leven. Golven, schakelen, aanpassen. En dat alles met een hart vol liefde. Want de liefde? Die blijft....