Een situatie die ik tijdens mijn werkzaamheden meemaakte en mij raakte werd door een collega direct als te zwaar voor mij als persoon bestempeld. Het werd bestempeld als: jij kunt dit niet aan met je achtergrond. Alsof wij als artsen een harnas moeten dragen tijdens het werk. Alsof dingen ons nooit raken. Dit zal voor de één een andere situatie zijn dan voor de ander, maar we zijn allemaal toch echt ook mensen. Een oud stuk over een kinderchirurg die een patiëntje verloor en thuis uithuilde is dan zo waardevol voor het perspectief. Het komt doordat het gros van de mensen ons vak met hart en ziel uitoefent. Vanuit mijn perspectief als patiënt alleen maar mooi als er dingen zijn die de dokter raken.
Iedereen krijgt wel iets
Het beroemde ‘elk huisje heeft zijn kruisje’ geldt dan ook hier. We kijken allemaal met een ander perspectief. Naarmate we ouder worden en hopelijk wijzer, kan dit dus veranderen. Dat geldt voor een ouder die een kind verloren is, een ouder die kinderen heeft met psychische problemen, een ouder die een kind heeft met leerproblemen, gescheiden ouders, wensouders, ik wens nooit ouder te worden “ouders” en zo kan ik doorgaan totdat ik de gehele samenstelling van de Nederlandse bevolking opgesomd heb. Sommigen leren daarbij meer dan anderen. Staan er meer voor open, dragen een andere last, of misschien mag ik zeggen zwaardere last. Iedereen krijgt wel iets. En de zwaarte van de last staat ook nog eens in het perspectief van wat er meegemaakt is. Wat voor de één niet te tillen is, is voor de ander goed te dragen. Met andere woorden; je weet het niet van elkaar.
Die blik is weg
Er is een beroemde foto waarin we met kleine Benjamin op de arm, tijdens een vakantie, totaal onbezorgd in de lens kijken. Deze foto zal nooit meer kunnen worden over gedaan. Die blik is weg. We hebben een ander perspectief. Dit komt helaas ook naar boven in de zwangerschap van zusje. Zusje is klein. Erg klein. Ik moest al stoppen met werken en doe er alles aan om haar te laten groeien. Helaas knikte ze in de groei net op het moment dat ik een vaccinatie kreeg. Onze Ollie deed dit ook. Hij werd ziek in mijn buik. Hij had geen afweer. De kans dat zusje dezelfde ziekte heeft is uitermate klein. Echter….kansberekening. Ik heb er boeken vol over in mijn kast. Dikke boeken vol met geruststellende cijfers. Alleen deze cijfers zeggen niks meer als je eenmaal een keer de jackpot hebt gewonnen om het maar zo te benoemen. De minimale kans dat zusje een herhaling is van Ollie voelt levensgroot. Groter dan de extreem grote kans dat ze gezond is.
De meetlat van leed
Ook Felix haalde deze grap al uit na zijn geboorte. Hij kreeg petechiën, hij werd geel, hij werd opgenomen en onder de loep genomen en uiteindelijk gelukkig vrijgesproken op basis van zijn genetische uitslag. Het was een mokerslag. De weken tot de uitslag leken maanden en brachten ons volledig terug in onze angst. Nu staan we weer aan de poort. Een hele kleine dame. We weten niet wat ze nog gaat laten zien. De kansen zijn enorm in ons voordeel, maar voelen aan als loden last. De controles zijn frequent en er is gelukkig begrip voor onze onrust boven de bestaande onrust. We zullen nooit weten wat er achter de voordeur of de glimlach van de gynaecoloog speelt. Nooit wat zij meenemen de spreekkamer in tijdens een consult met ons. Zij hebben een idee van wat er bij ons speelt, maar zullen nooit de volle lading voelen en begrijpen.
Daarom mijn pleidooi. Wees een beetje lief voor elkaar. Oordeel niet. Die meetlat van leed is ook niet relevant als we allemaal een beetje mild zijn. En oh ja, duim je voor ons? Wie weet helpt het een beetje. Here comes the sun Ollie. Here comes the sun….