Er zat een kleine baby in mijn buik en alles samen was het heel veel. Gelukkig hadden we besloten dat we deze eerste jaardag van Olivier het beste als gezinnetje samen konden ondergaan en we waren in Portugal. In de Algarve waar de zon scheen, de vogels kwetterden en de gang naar het strand zo gemaakt was. Elke dag stapten we in een klein boemeltje en sjokten zo in een kwartiertje naar een prachtig en rustig strandje waar we de hele dag met zand tussen onze tenen, ijsjes, vers fruit en het zonnetje speelden op het strand.

Tussen de middag deden Benjamin en ik wel eens samen een slaapje op het strandbed en het leven was even heel erg goed. Heel erg goed en heel erg leeg. Het niet compleet zijn is op zulke momenten bijna tastbaar. Het was ook nog maar zo kortgeleden dat Ollie was overleden. Nog geen half jaar. De grootste geluksmomenten gingen hand in hand met een steek van gemis. Waar we vroeger gelukzalig konden zuchten dat zulke momenten echt geweldig waren, deden we dit nu met geluk en een traan. Het geluksgevoel van vroeger was zoveel groter. Zoveel overweldigender. Alles komt zoveel harder binnen. De toppen zijn hoger en de dalen dieper. De enorme golf van geluk, met tranen gepaard van verdriet.

Geen garantie

Ik weet nog als de dag van gisteren dat we over het strand liepen onderweg naar ons dagelijkse ijsje. Benjamin in mijn hand. Ineens stopte hij en vroeg me: ’Mamma, de baby die nu in je buik zit. Gaat die straks ook dood? Blijft ie net als baby Ollie maar eventjes bij ons?’ Daar sta je dan volwassen te zijn. Hoe kon ik mijn kind het vertrouwen geven dat het echt niet altijd mis gaat. Dit terwijl ik het zelf niet eens echt had? Hoe kon ik hem geen valse belofte doen? Want eerlijk is eerlijk, garantie hebben we niet. Dat hebben we nooit. Een belofte doen, is de makkelijke weg. Waarschijnlijk gaat het goed, maar als het mis gaat…Daar kon ik niet aan denken. Benjamin had het geduld van een 3-jarige en riep alweer:

‘Mammaaaaa”.
“Ja lieverd, dat is een goede vraag van je. Weet je Ben, jij bent heel goed gelukt toch?”
“Ja mamma, ik ben echt heeeel goed gelukt”
“Nou Ben, Ollie was stuk. Hij was heel lief en leuk en mooi, maar wel stuk. En doordat hij zo stuk was dat we hem niet meer konden maken, ging hij dood. We hopen dat deze kleine baby net zo goed gelukt is als jij. En als dat zo is, dan komt het helemaal goed.”

‍Nou was ons geluk dat Benjamin dit een prima verklaring vond. Hij huppelde alweer naar de ijscoman. Wij stonden nog te trillen op onze benen.

Eerste jaardag

Het was de aanloop naar die eerste jaardag. We besloten deze jaardag te vieren in een waterpark. We wilden graag iets speciaals doen voor Benjamin. Na een onrustige nacht was de dag van Ollie dan daar. De zenuwen voor onze trouwdag waren niets geweest in vergelijking met de zenuwen die we hadden voor deze dag. We aten taart. We zongen voor hem. We huilden en we werden overspoeld met berichtjes van allemaal lieve mensen. Dit heeft ons zo goed gedaan die dag. Onze mooie Ollie was niet vergeten. Hij was er nog in hoofd en hart.

We trokken naar het waterpark. Daar aangekomen liepen we met een glimlach op ons gezicht en een stroom aan tranen op onze wangen rond. We hadden het echt fijn en dat stak meteen weer. We besloten dat deze jaardag voor lieve grote broer Benjamin onvergetelijk moest worden. We raapten al onze moed bijeen en liepen naar het stafkantoor van het park. Tussen de tranen door vertelden we ons verhaal. De lieve dame achter de balie begon te huilen en gaf ons een bandje voor Benjamins pols en een tijdstip om ons ergens te melden. We wisten niet goed wat er zou gaan gebeuren, maar ze zei in gebrekkig Engels iets over het aaien van een dolfijn.

Enorme boost

We waren dolblij iets speciaals voor hem te kunnen doen. Die dag was namelijk ook voor hem gek. Hij was moe, boos en opstandig. Eigenlijk net als dit jaar het geval was rond de jaardag van Ollie. Hoort er dus bij, weten we nu. Maar die eerste dag moest geweldig worden en dat werd het. Benjamin mocht mee met de dolfijnen. Hij werd in een bootje gezet, met zwemvest en al, en mocht “zwemmen” met de dolfijnen. Hij mocht knuffelen en aaien. Hij kreeg foto’s en een enorme boost voor zijn zelfvertrouwen. Want pappa en mamma stonden aan de kant hem aan te moedigen. Ons zonnetje scheen op zijn en onze bolletjes en op dat moment was het zoals Ollie ons altijd laat weten: Here comes the sun and it’s allright….