February 26, 2024
Geschreven door:
Nooit meer hetzelfde
Marguerite Gorter
Nog voordat we de mooie reis af konden sluiten kregen we nog een onverwacht cadeautje. We waren bij vrienden in Seattle en hadden veel zin om die avond lekker te eten. Doordat Benjamin mee was en wij niet bereid waren zomaar oppas voor hem te regelen in een land waar hij niet eens de taal van de oppas spreekt, was hij er altijd bij. De oplossing was thuis eten en dus heerlijk gaan koken.
No items found.

Die middag waren we wat aan het rommelen terwijl Benjamin sliep. Hij sliep erg lang, viel ons plots op. Aangezien we nog boodschappen moesten doen voor het avondeten besloten we hem wakker te maken. We haalden hem uit bed. Hij deed zijn ogen halfopen en kermde wat. Een beetje verbaasd deden we nog een poging. Hij gaf iets meer reactie en kreunde dat hij het zo koud had. Hij was helemaal warm en bezweet. Hij zei ook dat hij niet goed kon ademen. Een hele woordenschat voor een klein mannetje, maar het directe gevolg van alles wat hij thuis mee had gekregen.

Toen we goed naar hem keken, was hij bleek en zijn lippen en handen wat grauw. Van 0 naar 100. Dat is de enige manier om uit te leggen wat er met ons gebeurde. We namen zijn temperatuur. Deze was erg laag. We pakten hem op, belden onze vrienden om te vragen wat het beste kinderziekenhuis in de buurt was en reden met gierende banden die kant op. Wat een ongelofelijk wrede pech was dit nou weer.

Zuurstof

Aangekomen in Seattle Children’s werden we direct uit de wachtkamer gehaald en werd Benjamin aan de monitor gelegd. Gelukkig stelde dit ons al een beetje gerust. Hij was ziek, maar gelukkig was zijn zuurstof adequaat genoeg. Niet top, dat hadden we aan hem gezien, maar eigenlijk prima genoeg. We mijmerden over Olivier. Over hoe laag het zuurstof bij hem was geweest zonder dat we dat van buiten goed zagen. Een teken dat het erin had gesluimerd. Pijn bij ons op de borst was het resultaat van deze overpeinzingen.

We kregen de jongste bediende te zien. Na uitleg over Olivier en onze eigen achtergrond kregen we zo ongeveer elk dienstdoend staflid aan ons bed dat er die middag was. Benjamin liet zich nakijken. We prikten bloed, hij kreeg medicatie en na een avondje observatie van zijn vitale waarden mochten we weer gaan. Net meer dan een maand na het overlijden van Olivier voelden we ons in één dag weer vijf jaar ouder geworden. De schrik zat er goed in.

Zomaar ziek

Dit was het moment dat we ons voor het eerst realiseerden dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. Benjamin en ook eventuele nog te komen broertjes en zusjes zouden nooit meer zomaar ziek kunnen zijn zonder dat er bij ons iets gebeurde. Deze ziekenhuistrip was weer erg schrikken, maar Benjamin heeft sindsdien een paar keer wat gehad en elke keer let ik extra op. Ramon en ik spreken er samen over en spreken ook af tot waar we het thuis aanzien.

In alle hevigheid kwam dit ook weer terug na de geboorte van Felix. De onrust over of hij wel of niet gezond was, was enorm. Hij vertoonde in eerste instantie alles wat Olivier ook had laten zien. De kansen waren zo klein en toch… toch was er die allesverlammende angst. Er was woede naar onszelf toe dat we toch niet alles van tevoren uit hadden gesloten. Er was angst over de impact van de ziekenhuisopname met Felix op Benjamin. De impact op dat kleine mannetje die al zoveel voor zijn kiezen heeft gekregen in zijn jonge jaren. Felix bleek na weken van onrust, angst, huilen en verdoofd te zijn geweest van het idee van een tweede ernstig zieke kind gelukkig de ernstige immuunstoornis van Olivier niet te hebben.

De luiken weer open

Waar onze omgeving en ook wijzelf de verwachting hadden dat het verlossende woord een enorm feest zou ontketenen en de hele wereld weer goed zou zijn, was dit niet het geval. De angst had er deze keer zo ingehakt dat we weken later nog naar lucht aan het happen waren. Maar leg dat maar eens uit. Het voelde ondankbaar. Het voelde niet goed om niet van de daken te schreeuwen dat alles goed was, dus we deden het wel om onszelf vervolgens weer terug te trekken. We waren stuk.

De schrik, het eerste jaar na Olivier, een zwangerschap, ziek zijn van Benjamin, de weinige slaap, het was even te veel. We namen de tijd en de luiken gingen rustig aan weer open. Mensen kwamen Felix zien. Onze mooie Felix. Wat een geluk dat hij bij ons mag blijven. Dat hij het kleine broertje is dat Benjamin zo mist. Vervangen zal hij Olivier nooit, dat kan niet en dat willen we niet. Ook voor Benjamin die nog regelmatig verzucht dat hij het zo jammer vindt dat Olivier er niet meer is, want Felix is nog maar een baby. Hij wil boeven, zoals hij had gekund met Olivier. Dat besef heeft hij. Wat een wijs mannetje, wat een gemis…

Bekijk alle blogs

Wat doen we?

Wij leggen het leven van kinderen tot 18 jaar die niet oud gaan worden vast op beeld.

Lieve's verhaal

'Heel moeilijk, maar heel waardevol.'