February 26, 2024
Geschreven door:
Een hele stap
Marguerite Gorter
Het was voor mij een hele stap om te gaan schrijven over onze Olivier. Tijdens zijn ziekte kreeg ik meerdere malen boekjes en pennen om dingen op te schrijven. Ik kon het niet. Mijn hoofd en armen zaten letterlijk vol. Er was geen ruimte voor woorden. Er moest ruimte zijn voor voelen, voor beseffen, voor knuffelen, vasthouden, handelen, nadenken, keuzes maken en soms doelloos staren of gezapige tv-programma’s kijken.
No items found.

Na Olivier’s overlijden moest er ruimte zijn voor de nieuwe gezinsdynamiek, wat hadden wij graag die kleine man erbij gehad. We hadden ruimte nodig voor lopen, reizen, leuke dingen doen met onze andere zoon en proberen het leven weer wat te reconstrueren.

Ruimte voor woorden

Nu zijn we ineens bijna een jaar verder en is er ruimte voor woorden. Toen Stichting Living Memories me vroeg een blog te gaan schrijven, hoefde ik dan ook niet lang na te denken. Het is fijn om met Olivier bezig te zijn. Tegelijk krijg ik zo de kans om inzicht te geven in de complexiteit van een ziek kind, de uitdagingen van het leven zonder onze geliefde zoon en ook de hoop op toekomst. Boef nummer drie trapt er lustig op los in mijn buik en ook dat geeft naast hoop veel uitdagingen. Genoeg stof dus! Het doel is om jullie in eerste instantie elke week op de hoogte te houden van het wel en wee.

Eerste zoen

Laten we beginnen met een voorstelrondje. Mijn naam is Marguerite. Ik ben moeder van Benjamin (3,5 jaar) en Olivier (7 maanden oud geworden). Ik heb het geluk gehad een hele leuke man te mogen trouwen, Ramon. Wij kennen elkaar uit het ziekenhuiswereldje. Grey’s Anatomy was er niks bij, maar onze eerste zoen viel gelukkig wel buiten het ziekenhuis in een kroeg. Dit speelde in 2010 toen wij beiden ambitieuze jonge dokters waren. Ramon werkte als arts niet in opleiding binnen de chirurgie. In 2010, ten tijde van die eerste zoen, stond ik op het punt om af te studeren.

Palliatieve zorg

Mijn voortraject was niet zo gefocust als dat van Ramon. Ik heb veel (vrijwilligers)werk gedaan voor de Vereniging Ouders Kinderen en Kanker en kwam daardoor al als jonge student in aanraking met palliatieve zorg. Iets dat me mateloos interesseerde en waar ik zelfs nog een stukje over heb geschreven voor het blad. Niet wetende dat…. De werkwijze binnen de kindergeneeskunde was echter iets wat toen niet geheel paste bij mij als persoon. Ik hield en houd nog steeds van knopen doorhakken en snelheid van handelen. Een carrière binnen de chirurgie was dan ook wat mij lokte. Zo geschiedde.

Ouderschap extra dimensie

Na enkele jaren werken en promoveren, trouwden we en werd onze eerste geboren. Vrouw en man werden vader en moeder. Binnen ons vak, waarbij we beiden veel met kinderen te maken hebben geeft dit een extra dimensie. Iets kan onverwacht raken, onverwacht juist minder raken. Al met al is het mijn ervaring dat het werk hierdoor intenser is en maakt het de dokter in de mens beter en kwetsbaarder. Met een 1-jarige Benjamin aan de hand wilden wij graag nog een kindje. Het werd een prachtig mannetje die helaas extreem gemist wordt nu.

Bekijk alle blogs

Wat doen we?

Wij leggen het leven van kinderen tot 18 jaar die niet oud gaan worden vast op beeld.

Hoe werkt het?

Je hebt of kent een ernstig ziek kind. Hoe werkt het als je van ons een videoportret wilt?