Vroeger waren we ook strikter in hoe wij vonden hoe het heurt. We hadden beelden bij de werkende mens, beelden bij het gezin, bij de combinatie van alles samen. We hadden beelden bij vakanties en vrije tijd. Vroeger was er meer laisser-faire naar ons zelf en minder naar anderen. Tegenwoordig is alles anders. We zijn veranderd.
Geraakt in ons epicentrum
Waar we nog een tijdje riepen dat we niet veranderd waren, alleen andere ervaringen hadden, weten we nu dat dit een illusie was. We zijn geraakt in ons epi-centrum en de inslag was zo heftig dat het centrum veranderd is. Het is stuk, het is deels weer opgebouwd, maar net als Rotterdam nooit meer hetzelfde. Dan kan je dubiëren over of het er fraaier op is geworden. Ik denk dat we in ieder geval kunnen concluderen dat het diverser is geworden. Ik begeef me hier op glad ijs als niet Rotterdammer, maar geloof me maar dat het een positieve noot is wat mij betreft.
Het gezin
We hebben minder laisser-faire naar onszelf toe. We hebben met het ziek zijn van Olivier en zijn naderende overlijden afspraken gemaakt. Al een paar keer eerder schreef ik hierover. We hebben onder andere afgesproken dat het gezin er niet aan ten onder zou gaan. Deze afspraak is waardevol en multi-interpretabel. Op een slechte dag vul ik hem in met dat het gezin altijd en op elk moment in alles voor gaat. Voor op al het andere in mijn leven en dat is soms conflicterend met je sociale plannen, met werk en tijd voor jezelf.
Op een goede dag houdt het in dat ik juist op zoek ga naar die balans om die lieve en uitgebalanceerde moeder en echtgenote te zijn die ik mijn mannen gun. Dit is eigenlijk in mijn optiek de meest waardevolle invulling van die afspraak. Op zoek naar de goede dagen dus.
Op zoek naar kabbeling
De golven van het drukke leven van twee dokters met hart voor het vak en loyaliteit naar het gezin zijn heftig. De toppen hoog en de golven knallen soms weer keihard op de kade. We blijven op zoek naar de kabbeling, want echt vlak zal het water nooit meer worden. We hebben meer laisser-faire naar de buitenwereld. We weten uit ervaring dat je niet altijd alles ziet van anderen. We leren dat onhandigheid leidt tot uitspraken die in essentie niet gemeend zijn. We weten inmiddels ook dat er mensen zijn die er wel werkelijk geen boodschap aan hebben. En al is dat heftig en choqueert het ons toch ergens elke keer weer, het is niet anders.
Whatever
In alles is er steeds meer laisser-faire. In goed Nederlands dus ook wel vertaald met ‘whatever’. Ik zou wel eens aan ons toekomstige zelf willen vragen of dit zo blijft. Of we nog wat milder worden naar onszelf toe. Ik denk dat dat een mooie stap zou zijn, een verdiende stap. En als we dan ooit nog die tattoo willen laten plaatsen in een golf van verdriet, dan zouden we daar ook weer milder over zijn als we toch spijt krijgen. Lijkt me win win. En als we dan niet milder worden, dan is het misschien zoals wij het altijd al zeggen: “Here comes the sun". Elke dag op en elke dag onder. En ook dat is dan weer een golfbeweging. Alleen wel eentje met een geregeld ritme waar we vertrouwd mee raken.