Dokters zijn denk ik sowieso niet zo goed in het zoeken van hulp, dus in het begin vonden we er wat van dat we bij een psycholoog zaten. We deden het op aandringen van de kinderartsen, maar om nou te zeggen dat we er blij mee waren was weer anders.
Elke vrijdag spraken we elkaar, in het begin vaak telefonisch. Dat scheelde weer een tripje naar het ziekenhuis. Ramon had na de start van de telefonische consulten ineens een vaste afspraak op de sportschool op vrijdag. Toevallig ook altijd op het tijdstip dat ze zou bellen. Hier heb ik toen maar korte metten mee gemaakt door haar zijn telefoonnummer te geven. Had ik ook een keertje rust. Maar eerlijk gezegd was dit geen rust. Beetje bij beetje gaf ik me over en voelde ik me ook meer gesteund in alles wat op ons af kwam. Beetje bij beetje verplaatste Ramon’s sportafspraak. Beetje bij beetje werden er telefonische afspraken omgezet in afspraken op de poli met koffie. En beetje bij beetje werden we lichter in wat we moesten dragen.
Kilo's lichter
We werden coulanter naar de wereld en elkaar. Hadden meer grip op Benjamin en voelden ons gesteund in het feit dat we het goed deden voor hem. Rare situaties of mensen werden steeds minder ons probleem, maar we lieten de mensen zelf hun eigen probleem zijn. We zullen nooit vergeten dat bepaalde gedragingen die ons erg kwetsten werden bestempeld als emotioneel onderontwikkeld. Heel vals en heel erg nodig voor ons om dingen in perspectief te zien. We komen nog steeds met veel plezier bij haar. Elke keer vertrekken we kilo’s lichter.
Geen goed of fout
Pijnlijke situaties of echt ongepaste opmerkingen over Olivier of het verlies van Olivier doen we nu zelf al vaak af als emotioneel onderontwikkeld. En dat helpt! Groei door rouw en verlies. Want rouw was er ook al ten tijde van het leven van Olivier. Een soort anticiperende rouw. Niet te verwarren met niet hechten aan je kind. Een zeer jonge en onervaren medisch maatschappelijk werkster heeft dit ons in het begin proberen op te leggen. Maar deze processen kunnen heel goed naast elkaar bestaan. De hechting aan je kindje is al zo snel zo sterk.
Het aanstaande verlies bracht bij ons met name angst, verdriet en ongeloof teweeg. En zo mogelijk nog meer liefde voor ons kindje. We hadden namelijk maar zo weinig tijd om zoveel mogelijk liefde erin te stoppen als we ook maar konden. Dit zal misschien niet voor iedereen zo werken, maar als ik naar alle lieve ouders om mij heen kijk kan ik me niet voorstellen dat het bij hen anders zou zijn. De duur van onze rouw is hiermee verlengd met zijn levensduur. Maar dit schrijvende wil ik meteen zeggen dat er geen duur zit aan rouw. Er zit geen goed of fout in rouw.
Rouwen is werk
Na het overlijden van Olivier heeft iemand eens geprobeerd mijn rouw in te schatten. Ik kreeg te horen in welke fase van de Kübler-Ross curve ik zat en hoe lang ik nog zou rouwen om het verlies van mijn kind. Dat dit inmiddels een beetje verlaten wordt, werd niet aangenomen. Dat er geen tijdsduur zit aan rouw ook niet. Dit was dus de angst van diegene om geen grip te hebben op mijn emoties, weet ik nu. Toen was ik helemaal van de kaart. Net als die keer dat ik de vraag kreeg of ik “er nou nog niet overheen was”. Neem van mij aan, ik kom hier nooit overheen. Sterker nog, dat wil ik niet.
Het is een beetje in lijn met de opmerking van het UWV daags na het overlijden van Olivier dat ik zelf niet dood was en wel weer aan het werk kon. Ook rouwen is werk. Het is heel hard werken zelfs. De ruis die je er gratis bij krijgt, is niet altijd bijdragend. Gelukkig wordt het taboe op het verlies van een kind steeds kleiner. We zijn er nog lang niet, zoals je net hebt kunnen lezen, maar ik weet zeker dat we er wel gaan komen. We hebben al zoveel fijne mensen om ons heen. Het is net als een steentje in de poel gooien. De rimpels in het water zijn aanstekelijk. Laat ons dan maar het steentje zijn. #steentjesvoorollie