February 26, 2024
Geschreven door:
Het laatste feestje
Marguerite Gorter
Nadat de gesprekken zich steeds meer richtten op comfort en wat straks en wij steeds meer vroegen naar hoe zal het gaan kregen wij de gouden tip. Onze kinderarts adviseerde ons om eens te gaan kijken op de begraafplaats. Om eens rond te gaan lopen. Hoeveel moed hij heeft moeten verzamelen om dit aan te kaarten weet ik niet, maar ik heb er enorm veel bewondering voor.
No items found.

Het anticiperen op wat er komen gaat, zat al in onze gesprekken. Onze vraagstukken, al hebben we beiden helaas al vaker kinderen zien sterven, gingen al over hoe dit proces voor onze Olivier zou kunnen verlopen. Maar toch, het op een goede en liefdevolle manier aankaarten van dit onderwerp moet voor hem niet gemakkelijk zijn geweest. We moesten even slikken, maar hij had zo gelijk.

Erkenning

Ook het van tevoren spreken van de begrafenisondernemer was iets wat we al in het hoofd hadden, maar daarna pas aangedurfd hebben. Als ouders voelde het voor ons eerst ook gek namelijk. We waren bang dat men zou denken dat we het wel best vonden. Het gesprek met onze kinderarts was de erkenning die we nodig hadden dat het goed was om te doen. Het einde, zodra het komt blijft altijd onverwacht. De dagen tussen sterven en, zoals wij hebben gedaan, het vieren van het leven, zijn maar beperkt. Je huis en hoofd is dan vol. Het van tevoren nadenken over dit soort dingen en daadwerkelijk kijken naar mooie plekjes geeft je de ruimte en het gevoel dat je het laatste feestje van je kindje zo passend mogelijk hebt gemaakt als je op dat moment kon.

Geen kleffe cake

Het bezoeken van de begraafplaats voor het overlijden van Olivier was, gek genoeg, een groot succes. Het gaf duidelijkheid. Het was er mooi, maar we konden ons niet voorstellen dat we hem zouden begraven. Het is heel persoonlijk, maar ik kon het niet aan. De jaargetijden op een graf. We besloten Olivier te cremeren als hij overleden zou zijn.

Deze informatie namen we mee in het gesprek met de begrafenisondernemer. We kozen voor een pittige tante die alleen maar kinderuitvaarten doet. Deze pittige tante was precies wat we nodig hadden. Ook al moesten we soms een beetje wennen aan de heftige en confronterende uitspraken. Zij maakte ons heel duidelijk dat niks moet en bijna alles mag, behalve in de tuin begraven. Zij liet ons nadenken over ons. Zij confronteerde ons met de gewoontes die wij hebben als gezin en de wensen die we nog hadden voor Olivier. Geen koffie en kleffe cake. Een feestje voor Olivier op de plek waar hij het allerliefste was; thuis bij papa en mama. Wij kozen ervoor om niet met hem te slepen na zijn overlijden, maar ook dit is heel persoonlijk.

Boekje met kistjes en mandjes

En als je denkt dat je alles gehad hebt, alle keuzes gemaakt hebt, dan komt het boekje met de kistjes en mandjes op tafel… En wederom als je denkt alles gehad te hebben, moet je ineens een inschatting maken van het aantal centimeter dat je nodig hebt ten tijde van het overlijden van je kindje. Een kind waarvan we wisten dat hij ging overlijden, maar niet wanneer. Wij gokten op 70 cm. En gokten helaas precies goed. Hoe confronterend en naar dit ook was, het heeft ons zo geholpen later in het proces. We konden keuzes maken met hart en hoofd. En zonder de paniek die er ook is als je net je kind hebt verloren. Het feestje was het laatste wat we voor hem konden doen en een planning binnen een paar dagen had kunnen leiden tot een niet Olivier waardig feestje. Onze kleine goedlachse verbinder verdiende meer. De tijd die we nu hadden om dingen goed uit te denken en te plannen was dan ook een klein cadeautje.

Naar huis in zijn Maxi-Cosi

Het gaf ons gek genoeg rust om dit voor hem goed te kunnen doen. Het verdere gesprek met onze uitvaartdame over niets moet en bijna alles mag heeft ons enorm geholpen nadat Olivier daadwerkelijk overleden was. Volgens het mortuarium moest Olivier namelijk via het mortuarium naar huis. Ons kind in een mortuarium. Dat was ons echt een brug te ver. Gelukkig konden we ons het gesprek nog goed voor de geest halen. Hebben we onze fijne en laagdrempelige uitvaartdame kunnen bellen die nacht. Ze gaf een helder antwoord. Olivier hoefde niet naar het mortuarium. De verpleging stond vierkant achter ons. Zo konden we ons lieve mannetje meenemen gewoon in zijn Maxi-Cosi. Precies zoals we gekomen waren een paar dagen eerder.

Ook al heeft onze Olivier zijn kamertje af moeten staan aan zijn broertje Felix, hij heeft nu een heel mooi plekje en zal altijd bij papa en mama zijn. Benjamin heeft de hele zwangerschap gezegd: ”Mama, baby Ollie vindt het echt niet erg dat baby cadeau zijn kamer nu krijgt.”  Aangespoord door onze oudste zoon maken we voorzichtig stappen om ieder weer zijn eigen plekje in ons huis te geven.  

Bekijk alle blogs

Cato's verhaal

'Zien hoe mooi ze was, maar ook hoe moeilijk ze het had.'

Een klein bedrag heeft grote waarde

Stichting Living Memories is volledig afhankelijk van sponsors en donateurs. Wil jij ons steunen?