Daaf bleek ernstige epilepsie te hebben door een mutatie op het KCNT1-gen. De toekomst was ineens heel onzeker en vele ziekenhuisopnames volgden. In korte tijd ging Daaf heel hard achteruit. We kregen steeds meer duidelijkheid, al was dat niet de duidelijkheid die we wilden hebben. Hoe sterk Daaf ook was, deze strijd kon hij niet winnen. We hoorden dat we hoogstwaarschijnlijk veel te vroeg afscheid zouden moeten nemen van onze kleine held. Op dat moment wilden we nog maar één ding, naar huis. Daar heeft Daaf het nog vier weken volgehouden, vier weken vol herinneringen en samenzijn.

Vanuit het Kinder Comfort Team in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht hoorden we over Stichting Living Memories. We wisten meteen dat dit één van de meest waardevolle herinneringen zou zijn. Voor ons, maar zeker ook voor Vik, die nog zo jong is, dat hij zelf geen fysieke herinneringen zal hebben aan Daaf.

De dag dat Gerard bij ons kwam om ons vast te leggen, zullen we niet snel vergeten. Alles verliep zo respectvol en rustig. Waar hij aangaf dat we vooral niet recht in de camera moesten kijken, deed Vik precies het tegenovergestelde en betrok Gerard in de opnames. Mooi om te zien dat dit soort momentjes ook terugkomen en alles is afgebeeld zoals ons leven op dat moment was.

Drie dagen na de opnames, op 17 januari 2023, overleed Daaf thuis in onze armen. In de huiselijke sfeer waar hij hoorde te zijn. Toen we een dag later de video binnen kregen, waren we ontroerd hoeveel liefde er uit de beelden naar voren kwam. Ontzettend mooi om te zien hoe de liefde, de trots en het verdriet samen gaan. We zijn dan ook heel dankbaar dat we altijd terug kunnen kijken naar deze prachtige herinnering.