Toen Jaxx twee weken oud was, bleek zijn hartje zo slecht te functioneren dat de chirurg het toch niet aandurfde om hem te opereren. Onze wereld en toekomst storten ineen. Ons mooie mannetje, dat op het oog niks mankeerde, zou niet lang bij ons zijn. Wij zaten toen nog in het AMC en hoorden over verschillende stichtingen die foto’s en video’s komen maken van kindjes die zijn overleden of komen te overlijden. Ik wist toen meteen al dat ik geen video wilde laten maken in het ziekenhuis, maar thuis. Een video van hoe het zou moeten zijn.

Bij thuiskomst heeft Dee contact opgenomen met Stichting Living Memories en werd er een afspraak ingepland. Wij kregen op voorhand de vraag welke situaties wij op video zouden willen vastleggen en of we al wisten welke muziek er onder gemonteerd mocht worden. Voor ons was het meteen duidelijk wat we wilden. We wilden een zo “normaal” mogelijk beeld vast laten leggen. Jaxx eten geven, Jaxx in bad doen en met zijn drietjes op de bank knuffelen.

Toen Amarens bij ons voor de deur stond, hebben we een kopje koffie gedronken en kort even kennis gemaakt. Vervolgens pakte zij haar camera en zijn we Jaxx eten gaan geven. Amarens wist vanaf een afstandje deze intieme momentjes vast te leggen. Het voelde al snel heel natuurlijk, alsof ze er niet bij was. Ook dacht ze er aan om belangrijke voorwerpen vast te leggen en deze in het filmpje te monteren. Acht dagen later overleed Jaxx en is de video voor ons van onschatbare waarde geworden.

We kregen de beelden digitaal toegestuurd en konden het op de begrafenis laten zien aan onze familie en vrienden. Zo hebben een hoop mensen Jaxx toch een beetje leren kennen. Want Jaxx was zo’n alert en nieuwsgierig mannetje, dat was op een foto haast niet vast te leggen.

Wij kijken vaak naar de video, vooral als we Jaxx heel erg missen. Het voelt zo toch een beetje dat wat had moeten zijn, er nog is.

‍