Het constante gemis. We maken onze lijstjes, alleen ons brein geeft aan dat we incompleet zijn. Het groene vinkje mist. Het is een irritant grapje van ons hoofd. En niet alleen wij hebben dit. Het moment dat we ons weer realiseren dat we geen spullen missen, maar Ollie, is meestal het moment waarop Benjamin roept: Kijk! De zon! Ollie gaat ook mee met vakantie!’. Een steek in het hart, een grimas en snel een lach. Wat een lieve warme broer, wat een mooie gedachte en een fijne aanname die we klakkeloos overnemen. Met compleet afgevinkt lijstje dan vol goede moed weer verder. Beiden even apart van elkaar verzonken in onze eigen gedachten. Of ik moet eigenlijk zegen alle drie, want Benjamin doet mee.
Black box fenomeen
Zo in gedachten reed ik afgelopen week naar een cursus over levensbedreigde kinderen en wat we daar als artsen mee moeten. Ik had zin, was wat nerveus en ook nieuwsgierig. Ik nam me voor niet de eerste dag al over Olivier te beginnen. Even aftasten. Dit faalde uiteraard, maar het echte gesprek over hem kwam pas op dag 2. De dag dat ik pleitte om ouders die het willen, bij de opvang van hun bedreigde kind te laten zijn. Er was een discussie. Er waren dokters die dit liever niet hadden. Het als afleidend beschouwden. Ik snap ze, maar ben het er niet mee eens.
Het is een black box fenomeen. Ouders moeten wat mij betreft zo veel mogelijk bij hun kinderen kunnen zijn op zulke momenten. Ouders zien wat we doen om hun kind in goede doen te houden. Wat er, soms helaas tevergeefs, is geprobeerd. Het blijft uiteraard altijd aan de ouders of ze het willen zien, maar het moet mogelijk zijn. Hoe breng je dit over? Ik hoop dat het argument ervaring enige impact heeft. Meer impact dan het gevoel van druk of priemende ogen zal hebben op het moment suprême. Toen Ollie er nog was liet ik hem zo min mogelijk los. De interventies op de IC, waar we niet bij mochten zijn, waren vreselijk in mijn gedachte en mijn hart. Al weet ik dat het eigenlijk veel minder vreselijk was dan deze gedachten en hart me vertellen. Ik weet het, omdat ik het ken. Maar de meeste ouders kennen het niet en hebben hierin dus geen rem op de fantasie.
Taal en teksten
Toch hield ik het kort, ik voelde het schuiven van ongemak en hield het zo goed mogelijk bij de boodschap. Na het vertellen over Ollie ging de cursus door met reanimatie scenario’s. Een enthousiaste begeleider bleef maar roepen: 'Het kind is dood!’. De tiende keer vloog dit me ineens aan. Kippenvel, warm en misselijk. Ook twijfels. Trek ik dit wel? Het zijn niet de handelingen, het is niet het medsiche, zelfs niet het verlies als het er komt. Het is de taal. Ineens het beeld en het besef dat deze persoon geen flauw idee heeft wat hij staat te roepen. Het zo roepen dient namelijk ook geen doel en daardoor is er ruimte voor reflectie. Natuurlijk weet diegene als zorgverlener vreselijk goed waar hij het over heeft. Maar niet als ouder. Niet in het hart, alleen in het hoofd.
Dat blijft mijn achilleshiel. Taal en teksten. Hart versus hoofd en hoe lief ook, het besef dat gelukkig weinigen het echt zullen snappen. En al is het eenzaam, we voelen ons gelukkig steeds minder alleen. We weten namelijk dat we helaas niet alleen zijn in het verlies. Ook beseffen we ons steeds meer dat we in onze eigen wereld wel hartstikke alleen zijn. En dat laatste is de winst van samen zijn. Al deinen we anders op de golven van het verdriet en de rouw. Al deinen we anders op de golven van het leven. We hebben beiden onze prachtige zoon Olivier verloren. Olivier met de meest sprankelende oogjes, met zijn wijze koppie en guitige lach. Daarin zijn we nooit alleen. Al is het maar, omdat Ollie zelfs mee gaat met vakantie. Here comes the sun lieve Benjamin, here comes the sun….
