De afgelopen weken ging het wennen super. De meisjes bleven meteen de hele dag op school, vrolijk kwamen ze ’s middags naar buiten gelopen. En nu wil Reva opeens geen afscheid nemen. Ik snap er niets van.

Ik wilde weg

Op de fiets terug naar huis ga ik deze ochtend na. Om eerlijk te zijn was ik al gejaagd bij het ontbijt. Ik mopperde wat, had geen zin om de meisjes naar school te brengen. In de bakfiets kreeg Reva het aan de stok met haar zus, die haar niet liet uitspreken. Toen de juffen even voor half negen naar buiten kwamen om alle kleuters op te halen, schoof ik de meisjes meteen naar voren. Ik wilde weg.

Thuis ga ik aan het werk en blijf me naar voelen. Moest ik Reva nu echt zo achterlaten? Op de radio klinkt ‘Can’t stop the feeling’ van Justin Timberlake. Ik glimlach, denk aan Art die zo kon dansen op dit nummer. Dan heb ik door waarom ik niet op dat schoolplein wilde staan. Het was een déjà vu. Vroeger bracht ik Art daar weg en stond ik hem ’s middags op te wachten.

In de schijnwerpers

Hij kwam er met zijn vriendjes naar buiten rennen, hij liet er trots de logé Flip de Beer aan me zien. Ook had ik er verdrietige momenten, vooral de laatste maanden van zijn leven, als hij vermoeid of somber het schoolgebouw uit kwam lopen.

Ik voelde me er in de schijnwerpers staan, die zielige moeder met dat zieke kind. Alle volwassenen om mij heen wisten dat Art zou gaan sterven. De blik in hun ogen lieten me zien wat ze me niet durfden te zeggen.

Zielige moeder

De laatste twee jaar, na Arts overlijden, kwam ik weinig op school. Gelukkig was Benten al op de leeftijd dat hij alleen naar school kon, zo kon ik de pijn en lastige gesprekken uit de weg gaan. Voor mijn gevoel stond ik daar nog altijd in de schijnwerpers, was ik getransformeerd in de zielige moeder die haar kind had verloren.

Nu de meisjes vier jaar zijn, moet ik er opnieuw aan geloven. Vandaag werd ik er fijntjes aan herinnerd, een leven zonder Art. En kreeg ik dat onrustige gevoel weer, in de schijnwerpers te staan. Reva voelde dat bij mij, daarvan ben ik overtuigd.

Nieuwe ronde

Ja, het ís een déjà vu. Het is een nieuwe ronde, een ‘hier gaan we weer’. Maar met twee andere kinderen, niet met Art. Deze meisjes zijn niet ziek en zijn de leukste en liefste dochters van de wereld. Ik wil niets liever dan ze begeleiden in hun leven, waarin ze nu weer een stapje hebben gezet. De nieuwe ouders om mij heen weten mijn geschiedenis niet.

Nu ik me dit realiseer, voelt het luchtiger. En hopelijk voelt Reva dat ook, zodat ze mij – of ik haar? – vanaf morgen wat makkelijker kan loslaten.