Het laatste hoofdstuk en het boek is uit. Nee, dat boek heeft geen eind. Daar gebeurt telkens weer hetzelfde. Val je in herhaling. Beleef je het opnieuw. En nog een keer. En weer opnieuw. Geen afgesloten boek. Maar er voor altijd mee leren leven. Het komt in golven. En soms kabbelen die voort en soms beuken die hard op de kust. Tegen je aan en kan je nog meer net staande blijven. En daarom schrijf ik het toch maar weer op. Ook al weten jullie het al, val ik in herhaling. Ik blog om je mee te nemen en ik schrijf om het van me af te schrijven. 

Ongewenst kinderloos

In januari 2015 woonde ik een middag bij met allemaal vrouwen die ook ongewenst kinderloos waren. We hebben een aantal jaren op Judah moeten wachten en in die tijd blogde ik ook (anoniem) voor de website/het boek beschuit zonder muisjes. In april zou ik die middag organiseren, maar ik herinner me nog goed dat ik af moest zeggen. Want ik was zwanger. Ik ben een verrader.. typte ik naar hen. Want hoe moeilijk om te horen dat iemand anders zwanger is .. en jij weer niet. 

26 november, zeven jaar geleden ontvingen wij een zoon. Gewenst, verlangd en verwacht schreven we op zijn geboortekaartje. Judah was zijn naam. En op dat moment keek ik natuurlijk niet letterlijk vooruit, maar in mijn beleving zou ik nu een kinderfeestje organiseren, lego voor hem kopen, mocht hij kiezen wat we op zijn verjaardag gingen eten. Ik kan nog wel een veel grotere opsomming maken. Maar het is er allemaal niet. 

En dat is er ook niet met Febe.  

Ik wil het zo graag 'gewoon' meemaken

Ja, ik heb genoten van Judah en ik geniet van Febe. En ja, ik had het echt niet willen missen. Ik had echt niet gewild dat ik hier nu nog steeds zou bloggen voor de website beschuit zonder muisjes. Dat ik voor altijd kinderloos zou blijven. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik het wonder van zwangerschap, bevalling en kraamtijd twee keer heb mogen meemaken. Ik kan me zo voorstellen dat iemand die kinderloos is en deze blog leest daar jaloers op is. Ik hou van ze met heel mijn hart. En ik zorg voor ze met heel mijn hart. Maar ik had Judah niet willen verliezen en ik wil Febe niet verliezen. En ik wil zo graag ‘gewoon’ meemaken, wat de meeste anderen ook meemaken. 

Diezelfde pijn

Ik weet ook dat het ouderschap lang niet altijd zo rooskleurig is, als dat ik het soms omschrijf. Maar zelfs daar kan ik niks over zeggen. Over opvoedkwesties. Of wat zou jij doen in dit geval met jouw zoon van zeven? Ik heb werkelijk waar geen idee. 

En dan.. soms heel soms.. dan denk ik. Ik was helemaal geen verrader. Ik heb soms nog steeds diezelfde pijn. Of nieuwe pijn op de zelfde manier. 

Judah, hij maakte mij mama. Hij maakte mij mama voor altijd.. maar toch eigenlijk ook weer niet.