Ik hoor hem nog via de babyfoon in zijn bedje kletsen en ‘vuurwerk’ zeggen als er weer een knal kwam. Ik koester die momenten en zal ze nooit vergeten. Ik zou er veel voor over hebben om dat glunderende koppie nog een keer te zien. 

Angst voor het nieuwe jaar

De beste wensen vind ik een lastig begrip. Natuurlijk wens ik dat anderen ook toe, maar tegelijk bekruipt me de angst hoe dit jaar zal gaan. Zal het HET jaar van het verlies van mijn tweede kindje worden? Of mogen we dit hele jaar nog van haar genieten? Zou dit haar laatste verjaardag zijn? En komen we sowieso zo ver dat we haar verjaardag nog een keer gaan vieren? Is Febe er aan het eind van jaar nog bij?  

En waar iedereen maar roept: '2021 wordt beter dan 2020', denk ik: ‘Zal dat echt zo zijn? Ook voor ons?’ Ik hoop ook écht dat dat hele corona een stuk minder aanwezig zal zijn, maar wat als het bij ons niet draait om corona, maar om een ziekte van een hele andere orde? 

Leven in het nu

We gaan herinneringen maken. Samen. Met Febe. Met Judah in ons hoofd en in ons hart. We nemen hem altijd mee, waar we ook gaan. We genieten van alles wat Febe doet, welke ontwikkelingen ze maakt, welk stapje ze neemt. Ik probeer te leven in het nu. In vandaag. Want vandaag is ze er nog. Ik kijk terug met een lach en een traan, omdat we ook hele mooie herinneren hebben van een prachtig mannetje dat 3 jaar mocht worden. Ik kijk vooruit. Want wat is nu belangrijk voor ons, als gezin? Het maakt me bang. Het maakt me verdrietig. Elk gevoel mag er denk ik zijn. 

Dichter bij compleet

Het nieuwe jaar. Elke keer een stukje verder van de herinneringen met Judah vandaan. Een stukje dichter bij het afscheid van Febe. En tegelijk ook dichter bij de eeuwigheid, de hemel, waar geen tranen meer zijn en geen pijn. Compleet voor altijd. 

En daarom; ik wens je veel goeds toe in het nieuwe jaar. Dat je geen verliezen lijdt in welk opzicht dan ook. In baan, in werk, door ziekte of door dood. En voor wat er ook gebeuren zal, wens ik je God toe in je leven, het Allerbeste.