Febe hoopt 4 jaar te worden. Dat betekent afscheid nemen van de therapeutische peutergroep. De groep waar ze als baby’tje van 4 maanden mee naar toe ging om haar broer weg te brengen. De therapeuten die al met haar meekeken, voordat ze zelf echt op de peutergroep ging starten. De therapeuten die al meekeken met Judah, voordat ik überhaupt zwanger was van Febe. De groep waar ze meer dan 2 jaar, twee ochtenden in de week kwam. De mensen die geduld met haar hadden, die haar laten groeien, die haar lieten schitteren, die mij vooruit hielpen om Febe te laten groeien, zodat ze bijvoorbeeld zindelijk werd en leerde lopen met de walker (sinds kort zelfs een paar stapjes aan één hand). De mensen die wisten wie Judah was en in november en juni altijd aan ons dachten. Ik moet het los gaan laten, afscheid nemen. En dat doet me meer dan ik had gedacht. Het vertrouwde opgeven. Judah nog meer loslaten. Want straks op Febe haar nieuwe school, kent niemand hem meer.

En toch...

Een nieuwe stap voor Febe. Naar school. Het voelt als een fijne, nieuwe plek voor Febe. Ze is wezen wennen. Ze vond het super spannend, maar ze was zo stoer. Nieuwe juffen, die nu al hebben meegedacht. Een kleine klas. De begeleiders van Bartimeus die Febe zeker niet loslaten. Klein beginnen met vier ochtenden. Het voelt goed. 

En toch, het knaagt altijd een beetje. Ik weet dat iedereen gaat zeggen, dat het niet uitmaakt op welke school ze zit. Als Febe maar gelukkig is, als het voor haar maar een goede plek is. Dat is ook zo. En toch... had ik graag gezien dat Febe bij ons in het dorp naar school ging. Huppelend, springend.. vertrouwd, omdat haar neefjes en nichtjes daar ook naar school gaan, in dezelfde klas beginnen zelfs na de zomer. En toch... zou ik ook graag het 'gewone’ meemaken. Zou ik graag willen dat er ook aan Judah en Febe gedacht werd. Dat ze gemist werden. Dat ze hier in ons dorp een plekje hadden. Dat ze gezond waren en gewoon hier bij ons waren. Dat Febe kon opscheppen over haar grote broer op school. 

Maar het is niet zo. En dat doet pijn. En de pijn, die mag er ook zijn. 

Stapjes verder

Ik hoop dat je 4 jaar mag worden, Febe. Ik hoop dat je stabiel blijft en dat ik je het hele jaar door naar school kan brengen. Ik hoop dat je snel gewend bent op je nieuwe plek, bij je nieuwe juffen en je nieuwe klasgenootjes. Ik ben zo trots op wat je allemaal doet en kan. En met zoveel liefde voor jou, ga ik met de nieuwe therapeuten en de nieuwe juffen overleggen, praten, een band opbouwen om je weer stapjes verder te helpen. 

Zo lang het nog kan...