February 26, 2024
Geschreven door:
Zo welkom
Thirza Pannekoek – Tijssen
Mijn eerste blog schreef ik alweer een poosje geleden. Wat vond ik het spannend om dat te doen. Ik was vooral bang voor vervelende reacties ten opzichte van mijn eigen kwetsbaarheid. In de blogs wilde ik mijn ervaringen en mijn gevoelens delen, maar was ik tegelijkertijd bang voor wat ‘men’ daar dan van zou vinden. Misschien vind ‘men’ er ook wat van, maar ik lees het gelukkig niet terug in de reacties. Ik lees fijne, meelevende reacties op wat ik schrijf. Ik probeer ze allemaal te lezen en vind die reacties ook fijn en bedank je er voor als je de moeite hebt genomen om met ons, met mij, mee te lezen. Dat doet me erg goed. 
No items found.

Ik heb de afgelopen tijd veel over Judah geschreven en ik denk dat de aankomende blogs ook nog veel over Judah zullen gaan. Ik heb het ook lang voor me uitgeschoven om iets over onze dochter Febe te delen. Ik heb zelfs overwogen om deze blog te skippen en alleen maar te zeggen dat ze in de tussentijd ook geboren is met dezelfde ziekte. Punt. Verder niks. En terwijl ik dit nu opschrijf, besluit ik pas aan het eind van mijn schrijven of ik hem ga opsturen naar Stichting Living Memories of dat ik hem voor mezelf houdt. 

Elk kindje is welkom

In onze dromen zouden we een groot gezin krijgen. In onze dromen bestond geen erfelijke ziekte die roet in het eten zou gooien. Ook angst voor een eventuele ziekte bestond niet. Ik kan me nog goed de intake bij de verloskundige herinneren, die ik destijds met Judah had. Nee, geen prenatale onderzoeken, want elk kindje is welkom. Helemaal niet wetende wat dat precies inhield. 

We besloten, na vele gesprekken, dat ons hart, ons huis, ons gezin open stond voor nog een kindje. Wetend dat het een keuze was die we in ons hart konden maken, maar waarbij het wonder van nieuw leven nog steeds bij onze God lag en niet aan ons was. En dat we het hetzelfde zouden doen als bij Judah. Nee, geen prenatale onderzoeken, want nog steeds is elk kindje welkom. Wel wetende wat dat betekende. 

Ze heeft ons hart veroverd

En daar was na een tijdje de positieve zwangerschapstest. Dit keer zonder ziekenhuisbezoeken. Een geschenk van de Schepper van dit kindje. En ja, we waren bang. En ja, we smeekten of God ons een gezond kindje wilde geven. En ja, we konden ook genieten van de zwangerschap. En toen werd dit prachtige kindje geboren. Uit de onderzoeken na haar geboorte bleek dat ze geboren is met dezelfde ziekte. Wat waren we verdrietig. Wat hadden we anders gehoopt. Maar wat had ze in de zwangerschap en in de eerste paar weken zonder de diagnose ons hart al veroverd. Wat was ze welkom en wat hielden we veel van haar. Ze was perfect. Helemaal onderdeel van ons gezin. 

Febe hadden we haar genoemd. Wat zoiets als schittering betekent. En dat is alles wat ze doet: SCHITTEREN. 

Bekijk alle blogs

Lieve's verhaal

'Heel moeilijk, maar heel waardevol.'

Wat doen we?

Wij leggen het leven van kinderen tot 18 jaar die niet oud gaan worden vast op beeld.