Of het wel gepland was bijvoorbeeld, nu we een klushuis hadden gekocht. Inmiddels wisten we dat het niet te plannen was. Dat het niet vanzelfsprekend was dat er een kindje kwam. Vreugde overheerste. En dat klushuis, dat zou vanzelf wel goed komen.

Het is herfst

Ik hobbelde goed door de zwangerschap heen en toen het herfstvakantie werd, ging ik met verlof. Ik ruik het weer buiten, de geur van herfst. Ik zie mezelf nog met mijn dikke buik keer op keer met de bladblazer om de bladeren van onze uitrit te blazen. Met een winterjas die nog net dichtgeknoopt kon worden. Ik hoor de bladblazers nu om mij heen. Ik zie het aan de bomen die langzaam kaal worden. Ik voel het aan mijn lijf en merk het in mijn hoofd. Het is de tijd dat Judah geboren werd.

In mijn hoofd ga ik keer op keer terug naar de voorspoedige bevalling van Judah. Het liefst vertel ik daar ook over, want dat is wat ik nog heb. Ik kan niet vertellen hoe het nu met Judah gaat. Of zeggen dat de tijd voorbij is gevlogen. Dat hij zo groot is geworden. Ik kan niet nadenken over hoe ik zijn verjaardag zou gaan vieren (ook al is het nu coronatijd). Ik heb geen kinderfeestje voor te bereiden of een taart te bakken. Ja, ik probeer wel te bedenken hoe ik die dag vorm moet geven, maar vaak weet ik het gewoon niet. Want wat is nu fijn en goed? Ik voel de pijn dan in mijn hart en het maakt me verdrietig.

Je was perfect

Verjaardagen waren in je korte leven, niet je meest favoriet. Cadeautjes uitpakken was spannend, slingers zag je niet hangen en taart kon je helemaal niet eten. Je eerste verjaardag kwamen we al zingend op je kamer, omdat je zo van zingen hield. Het was iets te overweldigend, te onverwacht en je begon te huilen. Toch vierden we, omdat we zo blij waren dat je er was. En ik had het ook niet willen missen. Ik had jou niet willen missen, Judah. Je was perfect. Je maakte ons leven mooier, ons gezin mooier. Ik dank God, je Maker, dat Hij jou gemaakt heeft zoals je was. Met jou erbij klopte de wereld een beetje meer.. Ik dank dat Hij jou in ons gezin bracht en dat Hij nu voor je zorgt.

Eén groot wonder

Toen, op 26 november 2015 om 22.23 uur, kwam het mooiste jongetje op de wereld. Het jongetje dat mij voor altijd mama maakte. Alles was één groot wonder. Voor mij blijft dit altijd jouw dag en op die dag, dan vier ik jou. Ik sta stil bij je geboorte, de verjaardagen die we wel gevierd hebben en alle mooie momenten die we samen beleefd hebben. Even vergeten hoe ziek je eigenlijk was. Ik vier jou, Judah, al is het met een lach én met een traan, dat wel. Want ik wil zo graag vijf jaar vieren. Dat kan niet en daarom vier ik eeuwigheid. Op je grafsteen staat: Want jij lééft, voor altijd bij Jezus en hier in ons hart. Precies dat!